Blog Jacqueline Höcker: Een dag van een raadslid (3)

Een aantal jaren geleden, het was op een donderdag dat ik een bezoek bracht aan een culturele instelling om over een subsidieaanvraag te praten. Onverwacht kwam ik iemand tegen uit het verre, verre verleden. We spraken over de danskunst. In de jaren 70 en 80 was het op zijn zachtst gezegd een hele pittige tijd waar er onder uitvoerend kunstenaars veel armoede was. De periode van minister Deetman hielp later in het geheel ook niet mee. Bovendien werd het eerder gezien als een linkse hobby dan een serieuze kunstbeoefening waarbij je geen of weinig privéleven hebt en waar het heel erg hard werken is.

In die tijd was ik nog niet zo assertief om alle voordelen te benoemen voor het menselijk welzijn en het creatieve vermogen dat beoefening van kunst met zich meebrengt. Immers door expressie te geven aan een vorm van kunst verwerk je veel van wat het leven van je heeft gebracht, los van een mooie avond die het publiek ervaart (Meestal). Eric Scherder, hoogleraar, kan daar nog veel meer over vertellen.

We spraken over hoe anders de tijd nu is en de vele mogelijkheden die er zijn om kunst en het dansvak vorm te geven. Dat brengt mij naar het heden.

Er zijn politieke partijen die niet veel met kunst op hebben of voor wie het minder belangrijk is. Dat kan natuurlijk maar als het op “geld vrijmaken” aankomt dan wordt duidelijk wie wel of niet kunst en cultuur hoog in het vaandel hebben staan. En natuurlijk is het niet zo zwart/wit want er moet wel financiële ruimte voor zijn.

Tijdens het debat, jaren terug, was het soms lastig om een paar andere partijen te overtuigen, dat er echt wat moest gebeuren omdat er de kans was dat de instelling het niet zou redden. Het “overtuigen” schoot zijn doel voorbij. Gelukkig was er wel een meerderheid om de subsidie te verstrekken.

Dat brengt mij bij het beloofde verhaal van een schipper en zijn boot (vorige blog).

“Er waren eens twee schippers ieder met een eigen boot. Prachtige opvallende zeilen die bij ferme wind zorgden voor een redelijke snelheid. Die boot was hun bestaanszekerheid door mensen mee te nemen en hen de prachtige kust en het onderwater leven te laten zien. Één schipper had altijd een volle boot en hij vertelde tijdens het varen vele verhalen. De andere schipper ging wel uit varen maar meestal was hij alleen.

“ Hoe doe je dat toch, dat mensen wel met jou gaan varen en dat ik ze zo moet overtuigen om ook met mij mee te gaan?” , vroeg hij.

“ Ach” zei de schipper, “ het is net als het optuigen van je zeilen, als je teveel zeil bijzet, slaat je boot om en kom je in het water terecht”.

De moraal van het verhaal? …..tot de volgende keer.

Lees Blog 2: https://www.mijnamstelveen.nl/... 
Lees Blog 1: https://www.mijnamstelveen.nl/...

Foto Amstelveenweb.com