Blog Eljo Morpurgo: Een Oase van Rust in de Drukte van het Dagelijks Leven

Bijna dagelijks maak ik mijn vaste wandeling door het Amsterdamse Bos, waarbij mijn meest favoriete route rond de kleine poel loopt. Vanuit Westwijk ga ik richting het kruispunt bij Loogman, langs de boscamping, en dan op weg naar het charmante boswachtershuisje. Vanaf dat punt maak ik mijn keuze: welke route neem ik vandaag? Dat hangt af van het weer, mijn energie, en soms gewoon van hoe de dag voelt.

Als ik rechtsaf sla, steek ik het bruggetje over en loop ik langs de imposante Urbanuskerk. Het pad eindigt uiteindelijk bij de museumtramhalte, waar ik het bos uitga en via het fietspad rustig terug wandel naar Westwijk. Maar soms kies ik voor een langere route, rechtdoor langs de grote poel. Deze voert langs het Bloesempark, de scouts, het gemeentehuis, en uiteindelijk langs het bekende tweesterrenrestaurant welke aan de Poel ligt. Via een pittoresk wandelpad langs het water, eindig ik weer bij dezelfde tramhalte, die helaas door de werkzaamheden aan de A9 voorlopig buiten gebruik is.

Het verschil tussen de twee routes lijkt misschien klein, maar voor mij betekent het of ik net geen 5 of 7 kilometer wandel. De kortere route kost me net geen uur, terwijl de langere iets meer dan een uur duurt. En hoewel ik het meestal niet zo erg vind, merk ik met de jaren wel dat het me meer moeite kost dan vroeger. Conditie heeft toch de neiging met de tijd wat achteruit te gaan.

Maar regen, dat is pas echt een uitdaging. Zodra het geregend heeft, veranderen delen van mijn route in een waar modderavontuur. Vooral het pad richting de Urbanuskerk, waar net voorbij het bruggetje een diepe plas zich al jaren heeft genesteld. Er is geen omweg en wie dapper doorstapt, loopt onvermijdelijk natte voeten op. Op zulke dagen vermijd ik dat stuk en kies ik ervoor om via de uitgang Bovenkerk het bos te verlaten en door Bovenkerk te lopen. Droge voeten winnen het dan toch van het avontuur.

​​​​​​​​​​​​​​​​​​​Meer natuurfoto's van het bos vindt u hier.​​​​​​​​​

Het bos trekt allerlei soorten mensen aan. Wandelaars met honden, stelletjes die rustig kletsen, ouders die hun kinderen meenemen voor een frisse neus, en af en toe een groepje fietsers die elkaar aanmoedigen. Langs de route zie ik mensen op bankjes genieten van de zon, of een hardloper die lichtvoetig voorbij zweeft – en soms een andere die met veel meer moeite elke stap lijkt te moeten zetten.

Soms is het er stil, doodstil. Op die dagen voel ik me nog meer verbonden met de natuur. Zelf wandel ik graag alleen, met muziek in mijn oren, zodat ik even kan ontsnappen aan de drukte van het dagelijks leven. De wereld lijkt steeds sneller te draaien, en als ik met anderen praat, hoor ik dezelfde zorgen. De constante stroom van negatief nieuws maakt dat mensen hun best doen om dat buiten de deur te houden. We leven meer en meer van dag tot dag, in een poging het hoofd koel te houden.

En dat is precies de reden voor deze column. Het Amsterdamse Bos is natuurlijk niet alleen van mij – het is van ons allemaal. We mogen als Amstelveners gelukkig zijn dat we zo’n prachtig natuurgebied in onze achtertuin hebben. Het is een plek waar we kunnen ontsnappen aan de hectiek en weer tot onszelf kunnen komen. Elk seizoen biedt iets bijzonders: de bloeiende bloemen in de lente, de warme zomerse dagen, de prachtige herfstkleuren, en de serene stilte van een winterlandschap.

Dus, als het je allemaal even teveel wordt of je gewoon even wilt ontsnappen, mijn advies: trek de natuur in en ga wandelen in ons bos. Het is er altijd, klaar om je een moment van rust en helderheid te geven.

Geniet van elkaar en het leven.
Eljo Morpurgo
Foto Eljo Morpurgo