Column Jacobine van de Hoek: Compliment met bijsmaak

Schijnbaar argeloos loop ik de trap van bibliotheek Amstelland op. Met een schuin oog kijk ik naar beneden, naar de tafels met uitgestalde boeken. Het is de macht der gewoonte om bij boekhandel Libris Venstra in Amstelveen mijn boek te spotten. Ligt De roos van Napoleon er nog? Is het gedegradeerd naar de kast? Of zijn de boeken teruggestuurd naar het Centraal Boekhuis? Elke auteur herkent zich vast in dit soms zelfkastijdende gedrag. Het voelt als persoonlijk falen als je boek niet (meer) is ingekocht en er ruimte is gemaakt voor anderen. Is de plaats vergeven, dan ben je afgedankt als een kledingstuk; te oud bevonden en/of niet meer interessant. Een keiharde realitycheck. En niet altijd ga ik de confrontatie aan; wegduiken en zwijgen is minder inspannend. Zo zag ik de vorige keer toen ik de trap besteeg de groengele kaft van mijn boek niet zo snel liggen. Ik liet het erbij. Maar vandaag wil ik bevestiging van mijn falen. Ik loop naar beneden, schuifel tussen de tafels vol boeken, bewonder mooie titels en snuif mijn frustratie weg. Dan stap ik aarzelend op de boekverkoopster af. ‘Hebben jullie De roos van Napoleon?’ Ik plaats beide benen stevig op de grond, zet me schrap en wapen me voor het antwoord dat ik eigenlijk al ken. Ze knikt, kijkt me aan, en dan geef ik onwillig toe dat ik de auteur ben.

De verwachte keiharde NEE blijft uit. Vriendelijk zegt ze: ‘Het zou er moeten liggen.’ Aardig. Maar ik weet beter. Samen snuffelen we rond. Er ligt niets. Dan checkt ze het systeem, ze fronst en wrijft over haar kin. ‘Zeven exemplaren moeten er zijn.’ Bedenkelijk kijkt ze de winkel rond. We zoeken, dralen en spitten uiteindelijk met drie mensen. Ik til boeken op, scan kaften, kijk onder tafels, inspecteer planken en loop zelfs naar de minder logische boekenafdelingen. Uiteindelijk vinden we er één, hoog in de kast. Maar waar de andere zes zijn is ons een raadsel. De dader ligt op het kerkhof of is te vinden op marktplaats waar hij/zij mijn boek verkoopt.

Een mengeling van opluchting en verbazing trekt door me heen. Het boek is niet opgegeven, maar zelfs gewild. Op een boekpresentatie in Uithoorn maakte ik hetzelfde mee: drie boeken verdwenen spoorloos. Het zou een compliment moeten zijn; mensen doen moeite om een stapel in een tas te stoppen en weg te sluipen. Toch voelt het anders.

Jacobine van den Hoek https://www.jacobinevandenhoek...