Column Jacobine van de Hoek: IJswieven

De jasmijnstruik en de oleander tegen bittere kou. Hoewel ik de zomer al in mijn hart heb en het in mijn buik broeit en straalt, is de weersvoorspelling guur. Een ijzige oostenwind maakt het waterkoud. Nachtvorst kan de aarde en de wortels laten bevriezen, terwijl de bladeren zich de laatste maanden zo sterk en standvastig hebben vastgeklemd aan de takken van de planten. Ik wil voorkomen dat ze op het laatste moment hun kracht verliezen. Eén nacht met een temperatuur ver onder nul kan fataal zijn. Dus veegde ik dorre bladeren van de steenkoude vloer en ik bedekte er de aarde rondom de stam mee. Als een moedereend prepareerde ik het nest. Ik wikkelde ‘het kroost’ in doeken en bekeek het kunstwerk later vanachter het raam. In het begin stonden de wieven er statig en gemoedelijk bij, als drie trouwe tuinwachters. Maar nu, met de oostenwind, beginnen ze los te komen. Witte doeken wapperen als waarschuwingsteken. Vogels vliegen verschrikt weg.

Al dagen volg ik het weerbericht; zal de Poel weer eens dichtvriezen? Mogen we, ook al is het één dag, rondjes schaatsen op de Poel? Een paar dagen geleden lag het water er spiegelglad bij. Ik zag een dus laagje ijs. Ik droomde al van ramen, versierd met ijsbloemen, en ik blies mijn ademwolkjes enthousiast de lucht in.

Om koning winter aan te moedigen en uit te dagen kocht ik het vliesdoek. Laat de witte ijswieven maar zwaaien in onze tuin. Misschien spoort het de koning aan? Of de ijskoningin? Want ik heb zin! Zin in de zomer. Laat het ijs maar groeien, de kristallen parelen. Mijn schaatsen staan klaar, geslepen en scherp, om strepen te trekken en rondjes te draaien op vers, spiegelglad ijs.

Jacobine van den Hoek