Column Jacobine van den Hoek: 'Aan' of 'uit'

“Je staat altijd ‘aan’ hè?” De fysiotherapeut keek me in de winter van 2022 bedachtzaam aan. Mijn heupen zaten vast en mijn rug was onbuigzaam. Hij kraakte van alles en tipte me om met losse handen te gaan fietsen. Elke week ging ik naar hem toe. Tot mijn ergernis, want ik had het druk. Er was van alles te doen en om veel dingen maakte ik me zorgen. Uiteindelijk liet ik hem weten niet meer te komen. Zijn trucjes werkte niet bij mij, zei ik. Ik ging naar yoga en pilates. Het werd mijn nieuwe passie. Stijf als een uitgedroogde zemen lap, de pijn verbijtend, doorstond ik de lesjes. Maar ik zette door.

Het hielp! Mijn spieren werden soepeler en kregen ruimte. Maar door de rust die ik nam gebeurde er meer. Kleine en grote trauma’s popten op als een duveltje uit een doosje. Ze waren vervelend. Ik duwde ze terug. Zocht afleiding. Maar het werkte niet. Ze wilden niet terug naar de plek waar ze jaren hadden gezeten. Ik moest kiezen: opnieuw continu ‘aan’ staan en mijn rug en heupen weer opstijven of alles aanzien en laten gebeuren; fietsen met losse handen en vertrouwen dat het goed komt.

Ik koos voor mijn lichaam en tergde mijn geest. Op Oerol in 2023 schreef ik mijn angst op een briefje en gooide die in zee. Ik wilde loslaten en opnieuw beginnen. Ik danste en vierde feest op Terschelling. Dat de natuur op het eiland piepte en kraakte negeerde ik. Ik was te veel bezig met mezelf.

Dit jaar was mijn lichaam tijdens Oerol soepel. Moeiteloos buig ik me in acrobatische posities. Pijntjes zijn verdwenen, mijn geest is helder. Ik verwachtte feest op Terschelling. Maar dit keer protesteerde het eiland, ze had genoeg van lawaaierige toeristen. Via regenval en wind werden we ‘uit’ gezet, veel voorstellingen gingen niet door. Niet wij, maar zij, de natuur, bepaalde ons levensritme.

Het was mijn laatste jaar op Oerol. Ze heeft me geholpen en ik laat haar nu gaan. Ook zij heeft ‘uit’-momenten nodig. Mijn lichaam is nu als een natte zeem, buigzaam en zacht. Ze heeft me geleerd dat afzondering niet de oplossing is en leidt tot eenzaamheid. Vorige week verliet ik het eiland alsof ik met losse handen fietste, met gesloten ogen. Op de boot zwaaide ik ter afscheid naar mijn angsten, ze zijn weggespoeld door de golven. Verwachtingsvol kijk ik uit naar de volgende ‘me-time-reis’.

Jacobine van den Hoek: https://www.jacobinevandenhoek...