Column Jacobine van den Hoek: Bubbels

‘Dank voor de mooie jaren en de goede herinneringen.’ Ik hef het glas en kijk de groep waarmee ik elke twee weken samenkwam lachend aan. Ik zal ze missen; hun verhalen, het enthousiasme waarmee we projecten oppakten en de bijzonderheden en eigenaardigheden van ieder van hen. ‘Aan alle mooie dingen komt een einde,’ zeg ik. ‘Ik hoop dat we elkaar nog zullen zien en spreken.’

Na de c*tijd merk ik dat veel mensen makkelijker de beslissing konden nemen om afscheid te nemen van groepen en gewoonten die niet meer verankerd waren in hun systeem. Dat geldt voor mij, maar ook voor veel anderen. Mensen gooiden het roer om. Soms uit noodzaak. Maar ook doordat ze in een tijd van verstilling andere behoeften kregen. Koks hebben zich omgeschoold tot technicus, vrijwilligers zijn zich gaan richten op hun kinderen of kleinkinderen. En vriendschappen met verre vrienden verwaterden, waar buurtcontacten werden geïntensiveerd. Vrijwel iedereen heeft op de een of andere manier iets veranderd in zijn of haar levenspatroon.

Sinds mijn afscheid heb ik ze niet meer gezien en gesproken. Ik ben uit de bubbel gestapt, prikte het onzichtbare netwerk door met mijn woorden, oriënteerde mij en stapte bijna onbewust in een nieuwe bubbel waar nog geen strakgespannen net om zat. In de wereld van de sportschool beweeg ik mij losjes tussen mensen die elkaar wekelijks of dagelijks tegenkomen. Ze kennen elkaars gewoonten en eigenaardigheden, hebben een mening over zaken die kennelijk al jaren spelen en er zijn vriendschappen en vetes ontstaan waar ik niet van op de hoogte ben.

In de krant lees ik over een rel in de schaakwereld; de wereldkampioen is verslagen door een negentienjarige; het schijnt dat hij vals heeft gespeeld. Iedereen heeft het erover. Deze Niemann wordt nu uit de schaakbubbel gegooid. Het gemeentehuis in Amstelveen is weer een andere bubbel; ik heb er even in mogen rondneuzen en keek mijn ogen uit. Familie is een bubbel. De kunstwereld heeft bubbels, de boekenwereld en de tv-wereld. Het barst van de bubbels waarin kleinigheden kunnen ontploffen als een nucleaire bom, maar waarin je je ook veilig en geborgen kunt voelen als in de schoot van een moeder.

Ik durf te beweren dat bubbels essentieel zijn voor de mens. Iedereen moet minimaal in één bubbel zitten om zich goed te voelen. Vier het leven met bubbels! Koester ze en prik ze niet te snel door als ze benauwen.

Jacobine van den Hoek