Column Jacobine van den Hoek: Do

Ze lagen languit op de bank met een wijntje binnen handbereik. De haard brandde aangenaam. De kinderen waren boven in hun kamer en de hond lag bij het raam, waar hij graag voorbijsluipende katten in de gaten hield. Het was een drukke dag geweest; de plannen die tot voor kort luchtspiegelingen waren, begonnen vorm te krijgen en leverden nu al kapitaal op. Ze voelden zich er bijna schuldig door als ze de wereldberichten beluisteren. Op de radio werd al de hele dag over Oekraïne gesproken. Op tv zagen ze vluchtende mensen, huilende mannen die afscheid namen van vrouw en kinderen, beelden van verwoeste gebouwen en straten. Onvoorstelbaar. Het Kiev dat hij zich herinnerde was een wereldstad geweest.

‘Het is toch hartverscheurend.’ Ze slikte een traan weg en stond op om nootjes te pakken. Intussen herhaalde de presentatrice het nummer ‘giro 555’ en vroeg om een donatie. ‘De mensen in Oekraïne hebben uw hulp hard nodig,’ sprak ze in de camera. ‘Wij hebben toch gestort?’ vroeg ze, toen ze weer naast hem op de bank ging zitten. Hij knikte, wendde zijn blik af en staarde naar buiten; naar hun tuinhuis compleet met wc en douche dat ze gebruikten voor slaapfeestjes en logés. De stem van de presentatrice schalde door de kamer: ‘Tienduizenden zijn op de vlucht en zoeken hier een verblijfplaats. Heeft u ruimte en kunt u een paar van deze mensen helpen, bel dan...’ ‘Zeg, schat, wat zou je ervan vinden om...’ Veelbetekenend knikt hij naar de tuindeur. ‘Ja,’ zegt ze en denkt terug aan de tijd dat zij in haar eentje als jong meisje naar Nederland kwam. ‘Ja. Ik vind dat we dat moeten doen.’

Het mooiste aan de mens is volgens auteur Stephen King de kracht van medeleven. “Het enige,” zei hij in een speech, “wat uiteindelijk overblijft is hetgeen je doorgeeft.” Hij geeft omdat dat voor hem de enige manier is om zijn dankbaarheid voor het leven te tonen.

Een week later reed er een geel busje de straat in met daarop vaag de letters DHL. Drie vrouwen stapten uit. Drie generaties. ‘Kom binnen,’ zei ze en nam gelijk de koffer over van het kleine meisje. Oma, moeder en dochter kregen eerst iets lekkers en wat te drinken. Daarna mochten ze hun nieuwe tijdelijke verblijf zien. Het meisje heette Do. In het Latijn betekent dat: ik geef.

https://www.jacobinevandenhoek...