Column Jacobine van den Hoek: Een zwemmetje

Er staat een harde wind. Schuimende koppen rollen over het Nieuwe Meer. De rieten zwemtas van mijn vriendin wiegt heen en weer en schuift over de steiger. ‘Onderweg twijfelde ik,’ bekent ze me terwijl ze zich uitkleedt, ‘zal ik gaan?’ ‘Je hoeft er niet in?’ zeg ik monter. Ik trek mijn muts iets verder over mijn oren. Aan de kop van de steiger staan twee zwemmers. We hebben het over de zwemboeien, slechts een paar dagen hebben ze er gelegen. Voor veiligheid. Als een verlichte landingsbaan verstoorden ze het gevoel van vrijheid, waar elke buitenzwemmer voor komt. Maar, zeggen we dankbaar tegen elkaar, de gemeentelijke betutteling was gelukkig van korte duur.

Zin in een zwemmetje en bijkletsmomentje? appte mijn vriendin vanmorgen. De gordijnen waren nog dicht. Ja! is altijd mijn eerste reactie als zij zoiets vraagt. Maar nee, dacht ik deze keer, met restjes covid in mijn lijf. Zelfs in diepe rust hamert mijn hart nog alsof een beiaardier wild op een klokkenspel speelt. Een shot kou kan de klepel zomaar uit de klok laten schieten. En dus antwoordde ik dat ik vandaag haar toeschouwer zou zijn, haar chaperonne.

Golven botsen tegen de steigertrap, water spettert op, terwijl zij stap voor stap afdaalt in het koude water. Ze laat de trap los, strekt zich uit en zwemt weg met de wind in de rug. Ze gaat snel. Heel snel! ‘Kom je terug?’ schreeuw ik door de storm. Geen reactie. Tot mijn opluchting draait ze zich even later toch om. Golven spatten uiteen in haar gezicht. Ze kijkt benauwd. Mijn hemel, denk ik, als ik haar nauwelijks vooruit zie komen. Inmiddels sta ik alleen. Er is geen zwemsteiger aan haar kant, ze moet voorbij de punt. En dat is nog een eind! Wat moet ik doen als het haar niet lukt? Wat, als kou haar bevangt? Ik vraag haar iets te zeggen en hoor opgelucht haar reactie. Haar hersenen werken nog, ze is sterker dan ik denk. ‘Kom snel terug!’ roep ik. ‘Ik doe mijn best,’ antwoordt ze. Het stelt me niet gerust. Leunend op haar boei bestrijdt ze de stroming. Pas als ze zich aan de zwemtrap ophijst en ze in haar badpak voor me staat kan ik weer lachen: ‘Het is tijd om bij te kletsen.’ Zij voelt zich fantastisch, maar ik bedenk dat de betuttelende gemeente best een extra zwemtrap aan de steiger kan toevoegen. Dat is veiliger dan lelijke boeien.

Jacobine van den Hoek https://www.jacobinevandenhoek...