Column Jacobine van den Hoek: Inkeer

Hun huid is nog glad, strak en glimmend. Haren glanzen in de zon. Eén van de pubermeisjes veegt een haarstreng naar achteren. Een ander heeft een sigaret tussen de vingers. Ze zet de staaf aan haar lippen, ademt in en blaast uit. Rook rolt als een witte snelweg uit haar mond en spat uiteen in het gezicht van de jongen tegenover haar. Hij draagt een donkere jas met het juiste embleem op de schouder. Het merk is duur, de jas is nep. Het maakt niet uit. Het label is als schouderstrepen op een uniform. Als je het draagt hoor je erbij. En als je staafjes in je mond stopt, eraan lurkt zoals je vroeger deed aan de tepel van je moeder, dan hoor je er ook bij.

Veertien was ik, toen ik op het schoolplein stond, omringd door klasgenoten met een staafje in de hand. Een pakje sigaretten kostte nog geen vier gulden. Marlboro was het merk dat we associeerden met vrijheid en kracht. We hielden van het gevoel dat het reclamebeeld van de Marlboroman in ons opriep. Wij wilden als hem zijn! Dus rookten we. En dronken we Coca Cola zoals we een vrolijke vriendengroep op tv zagen doen. Ik blies rook uit op creatieve wijze. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat het werd gezien. Groot, voelde ik me. Stoer. Een vrouw van de wereld. Niemand hoefde me te zeggen dat het fout was wat ik deed. Dat bepaalde ik zelf wel. Laat staan dat ik luisterde naar mijn moeder.

Dit jaar mogen supermarkten en horeca geen (e-)sigaretten meer verkopen. De bedrijven lopen miljoenen omzetten mis. Het sterftecijfer (jaarlijks twintigduizend mensen) heeft de overheid ertoe aangezet om maatregelen te nemen. Kinderen grijpen steeds vroeger naar de staafjes. Fabrikanten vermengen de giftige stof met aantrekkelijke geurtjes en de staafjes zien eruit als speeltjes, vrolijk en hip. Waarom? Daarom!

De huid van onze kinderen is nog glad, strak en glimmend. Ontelbare keren hebben we ze gewaarschuwd: doe het niet. Het is verslavend. Mijn moeder zei het ook. Het was op schoot van Bompa, mijn opa, dat ik beloofde ermee te stoppen. Zijn botten staken in mijn dijen; kanker had zijn vet al opgevreten. Ik wilde hem niet teleurstellen en heb na zijn dood nooit meer een staaf opgestoken. Door timing en een charismatisch mens kwam ik tot inkeer. Imponerend advies gun je iedereen.

Deze maand verschijnt Jacobines derde boek: Madame. Madame is het wonderlijke en op waarheid gebaseerd verhaal over Marie Grosholtz. Later werd ze bekend als de naamgever van het wassenbeeldenmusea Madame Tussauds.

Madame is hier te reserveren.