Column Jacobine van den Hoek: Inspirerende foto

Soms, als inspiratie ver te zoeken is en gedachten als stuiterende bingoballen tollen in mijn hoofd, loop ik rusteloos door het huis op zoek naar een onderwerp voor deze column. Ik wandel van de wasmachine naar de werkkamer en terug naar de keuken, want opeens heb ik reuze trek. Zo arriveerde ik deze week na verschillende rondes door het huis, met een dampende kop thee en iets lekkers erbij – dat had ik wel verdiend – in mijn werkkamer. Bij het opruimen van iets onbenulligs viel mijn oog op een fotoalbum uit de vorige eeuw. Mijn eeuw. De eeuw waarin we geduldig wachtten tot we werden gebeld door een vriend die niet thuis was geweest en waarbij het belangrijk was om vooraf goede afspraken te maken voor een ontmoeting. Ik bladerde door het album en bestudeerde de foto’s. Ze lieten precies zien hoe het rond 1980 was. Er waren geen filters gebruikt en foto’s waarop een gezicht verbaasd, geschokt of gewoon erg lelijk stond waren niet weggegooid.

Zouden onze kinderen later hun geheugen kunnen opfrissen bij het zien van oude foto’s, bedacht ik me? In onze familie maken we zelden zonder te poseren foto’s van elkaar. Foto’s met onderkinnen, gesloten ogen, rare houdingen, ze verdwijnen allemaal in de prullenbak. Maar is het juist niet waardevol om gedachten die je in al die jaren zelf hebt gesponnen te verifiëren met beeldmateriaal? De werkelijkheid.

Was ik echt zo blij op dat moment? Maar wat zeggen die hangende schouders dan? En was ik werkelijk zo lelijk als ik zelf toen vond? De foto’s tonen mij nu iets anders. De onschuld, onbevangenheid en soms bravoure vertederen me zoals ik dat soms ook heb bij het zien van tieners. Maar zullen de tieners van nu zich over twintig jaar herkennen als ze een foto van zichzelf zien? Elk mooi gezicht verdwijnt nu vaak achter een filter en de poses zijn beperkt en in ieder geval optimaal. Jongens doen niet aan foto’s, ze maken halve snapshots van zichzelf of verbergen hun gezicht met vingers. Terwijl de naïviteit en vrijmoedigheid juist zo mooi is om vast te leggen. Zelf fotograferen ze het niet. Te beschamend.

Ik neem me voor vanaf nu meer onverwachte foto’s te nemen en deze niet (onder druk) te verwijderen. Het inspireert me. Want hebben we niet allemaal behoefte om uiteindelijk onszelf te zien zoals we echt zijn? Is de basis niet elementair voor ons ‘zijn’?

Jacobine van den Hoek: https://www.jacobinevandenhoek...