Column Jacobine van den Hoek: Kerstverhaal

De fles ligt verscholen tussen het groen dat nog aanwezig is tussen kronkelige takken en stronken van het struikgewas. Ooit zat er champagne in de fles. Ik zie het aan het etiket. En vlak ernaast ligt een koeler. Zilverkleurig. Het ding ligt op zijn kant. Wie heeft deze voorwerpen weggeworpen? Waarom liggen ze als afval in de gemeentetuin? Wat is eraan voorafgegaan?

In de winter, als de zon laat opkomt en vroeg ondergaat en de duisternis het van het licht wint worden dingen zichtbaar die zomers verborgen blijven. Ik zie de schaduw van de eenzame weduwe achter een gordijn. En tijdens de feestdagen wordt pijnlijk duidelijk bij welke deur wordt aangebeld door familie en bij welke deur het rustig blijft. Op die adressen zijn geen bezoeken en geen uitjes; de grootste vriend is de tv, computer of mobiel. December is een maand waarin je vrolijk hoort te zijn, waarbij familie centraal staat en waarbij je waardeert wat je hebt. En juist daarom is de tegenstelling zo groot als je iemand hebt verloren of als je het leven als behoorlijk zwaar ervaart en je dingen soms donker ziet.

Ging er een gezellige avond aan vooraf? Werd de champagnefles feestelijk geopend en het vocht ingeschonken in twee glazen? De gesprekken waren vast oppervlakkig. Eerst spraken ze over het weer, de kinderen en de vakantie. Daarna kwam toch dat gevoelige onderwerp ter sprake. Alweer. Stemmen werden luider. Zijn slokken werden groter. Haar stem sloeg over en ze begon te huilen. Hij verloor zijn zelfbeheersing. Hij sloeg. Dat had hij niet moeten doen. Het ging in een opwelling. De fles was leeg. Haar tranen veegde ze weg en daarvoor in de plaats kwam woede. Onbeheersbaar. Ze greep de koeler waar de champagnefles nog in zat, rende naar buiten en gooide hem over de schutting. Ze wilde dat hij van de drank afbleef! Het moest nu eens afgelopen zijn. Op deze manier was er geen normaal gesprek te voeren.

In de zomer, als de zon vroeg opkomt en laat ondergaat en het licht de duisternis heeft verdreven en bladeren takken tooien, dan kan het leven aantrekkelijker zijn. Maar laten we ons misleiden? Die fles en de koeler kunnen er ook liggen omdat twee mensen de bosjes zijn ingekropen. Misschien hebben ze elkaar daar gekust? Misschien hebben ze hun vertrouwen in elkaar uitgesproken en vergaten ze de fles en de koeler? Zichtbaar is niet altijd helder.

https://www.jacobinevandenhoek...