Column Jacobine van den Hoek: Valsspel

Neem je een kind?’ Ik aarzelde en keek naar de roze en blauwe stampertjes. ‘Het is best duur.’ ‘Tja,’ werd er gezegd. Maar het hoorde, dus kocht ik ze. Een meisje en een jongen. Mijn medespelers draaiden aan het rat, ze mochten weer een paar plaatsen vooruit. We trokken een lot en mochten op cruciale momenten kiezen. Ik speelde het familiespel Levensweg toen ik nog geen tien jaar was. Het was lollig. Ik wilde graag winnen, zoveel mogelijk geld verdienen, want dan was je geslaagd.

Ligt het aan mij, mijn leeftijd of de tijd van het jaar? Ervaringen uit de jaren tachtig poppen steeds vaker op. Het gevoel van toen keert terug terwijl het om ons heen gonst van ellende en dreigingen. Er is geen betaalbare woning meer te krijgen, wereldleiders en rijke ondernemers regeren alsof ze dagelijks een snuif coke nemen. Sommigen vieren feest en vluchten in drank of drugs. Anderen ademen zich suf en doen aan yoga om alles langs zich heen te laten glijden.

Bij die laatste groep hoor ik. Jazeker, ik geef het toe, ik speel vals. Mijn digitale algoritme wordt gevormd door uitsluitend ‘feel-good’ berichten en mijn Spotify geeft ‘happy music’. Ik volg dagelijks het nieuws, maar maak me niet druk. Alles waar ik geen invloed op kan uitoefenen laat ik gaan als een herfstblad aan een tak. Mensen die geraakt zijn door een zwaar lot, een verkeerde kaart hebben getrokken, en nu stilstaan of twee stappen terug moeten doen, hen stuur ik knuffels en roze hartjes. Kennissen zonder familie zijn welkom in mijn bubbel. Ik nodig ze graag uit. En kleine successen schreeuw ik van de daken. Tijdens covid werd ik erop aangesproken. Hoe durfde ik te juichen over iets triviaals terwijl de wereld een bak ellende is? Over die reactie verbaasde ik me. Als we allemaal het licht uitdoen, wordt het toch veel te donker? Dan zien we niets en gaan we dood.

Is mijn leven realistisch? Ik geniet zolang het duurt en hoop dat mijn directe omgeving erin meegaat. Meer kan ik niet doen om met Levensweg vals te spelen, terwijl het rat als een dolle draait. Alle agressors in mijn omgeving cancel ik, of ik lach ze zo lief toe dat ze bokkig verzachten. Laat deze tijd maar feestelijk blijven, samen met mijn gezin en met de kinderen. Ik wens iedereen hetzelfde toe. Fijne winterdagen!

Jacobine van den Hoek