Column Jacobine van den Hoek: Verlichte pubers

Donkere wolken drijven over, Franse cipressen wiegen in de wind en een zwakstroomkabel knettert en geeft vonken bij elke aanraking van een vochtige boomstam. Eigenlijk moeten we onze mobiels wegleggen en geen berichten uit Nederland bekijken nu de zon in Amstelveen uitbundig schijnt. Dat is waar we naar verlangden voordat we ruim 1300 kilometer reden.

Terwijl waterdruppels een gordijn van regen vormen en te pletter slaan tegen de ramen, staan de gezichten van onze pubers zuur. Met elke vrolijke Snapchat uit het zonnige Nederland verslechtert de sfeer. De ‘Fear Of Missing Out’ waar ze met hun puberbrein toch al behoorlijk last van hebben loeit op als vuur aangeblazen met zuurstof. ‘Waarom zijn we déze week gegaan?’ vragen ze. ‘We hebben Koningsdag gemist en nu…’ Zinnen worden niet afgemaakt. Een mobiel vraagt om aandacht. ‘Het is toch gezellig met elkaar?’ probeer ik ze op te fleuren. ‘Hebben jullie zin in een spelletje?’ Geen antwoord is ook een reactie. Het spel op de mobiel is belangrijker.

‘Mam,’ vraagt mijn oudste zoon. Hij is tegenover me op de bank gaan zitten. ‘Mag ik mee uit eten?’ Ik twijfel. De lage energie van onze kinderen heeft zijn weerslag op ons. En toch lukt het me met mijn moederhart niet om ‘nee’ te zeggen. ‘Ik zal overleggen met de rest,’ zeg ik om tijd te rekken en mijn gedachten te ordenen. ‘Prima,’ vindt mijn vriendin later, als ik het dilemma voorleg. ‘Maar op één voorwaarde.’

Opgetogen stap ik naar de slaapkamer waar de pubers zich al bijna twee dagen hebben verscholen. Communicatie gaat via het spel dat ze gezamenlijk spelen… ‘Jullie zijn van harte welkom,’ begin ik positief. ‘We zouden het leuk vinden als jullie vanavond meegaan. Maar…’ Nog steeds kijk ik tegen gebogen hoofden aan. ‘Mobieltjes blijven thuis.’ Het enthousiasme is ver te zoeken en als ik het puberhok weer verlaat, heb ik het idee dat we zonder kinderen uit eten zullen gaan.

In het restaurant kijken mijn vriendin en ik elkaar glimlachend en veelbetekenend aan. Het kan dus wel. Opeens zie ik vrolijke gezichten om me heen. Nog steeds valt de regen met bakken uit de hemel, maar de puberlach verlicht de omgeving. Het blijkt de opmars voor beter weer. De volgende dag straalt de zon ons tegemoet en ontvangen we een bericht van de verhuurster dat we vanwege de regen een dag langer in Frankrijk mogen blijven.

Jacobine van den Hoek columns https://www.jacobinevandenhoek...