Column Jacobine van den Hoek: Vijftig!

Daar sta je dan, boven op de top van een hoge berg. Ik heb het gehaald. Ik heb elementen getrotseerd. Zo voelt het voor de meesten die de leeftijd van vijftig hebben gehaald. Er is blijdschap. Trots. En vaak ook verdriet; het is tijd om af te stoten. Af te dalen. Sommige dingen kunnen niet meer. Het is voorbij. Die top heb ik nooit beklommen en afdalen zal ik evenmin. Waarom zou ik bewijzen dat ik een top kan halen? Geef mij maar een heuvellandschap.

Mijn vijftigste vierde ik het afgelopen weekend met vrienden en familie op één van onze geliefde waddeneilanden. Omgeven door zee, en luchten die continu veranderden, hebben we gelachen, gesproken, gehuild en gedanst. In korte broek en onelegante schoenen stapten we ’s middags bij Lauwersoog van het land op het wad. We trokken door geulen, hielden ons tas hoog en droog, op weg naar het eiland waar de rest van de groep ons opwachtte. Vanaf de zee zagen we de dijken opdoemen. Ze beschermen de heuvels van Schiermonnikoog. Net voor aankomst spoelde een regenbui ons schoon. Het kon ons niet schelen. Deze ervaring nam niemand ons af. Met stijve spieren spoelden we zout van onze huid, we omhelsden elkaar en trokken in ons hotel onze mooiste kleding aan om het feest te laten beginnen. Eten, drinken, en elkaar. Meer hadden we niet nodig. En tot mijn verrassing werd ik na het eten meegetrokken naar Hotel Van der Werff. In het meest authentieke hotel van Nederland wachtte het Chanty koor ons op. Ze zongen zeeliederen. En wij draaiden met heupen, klapten in onze handen en zongen mee. Ook ik. Totdat ik op het biljart werd getrokken en plotseling in mijn mooiste jurk neerkeek op de mensen in de stampvolle bruine kroeg. Jong en oud. Mooi en lelijk. Groot en klein. Iedereen was blij en enthousiast. Iedereen was even bijzonder. Stuk voor stuk. We waren één geheel, een massa van tomeloze positieve energie. Er was geen top en zelfs geen heuvellandschap; we vormden met zijn allen onze eigen piek.

De volgende dag was de hemel grijs en de stoelen regende nat. Mijn verjaarsweekend was precies als het leven: met hoogtepunten en ongemakken die we vrolijk weglachten, want wij hadden elkaar.

Ik ben nu vijftig en er ligt een heuvellandschap van mogelijkheden voor me. Ik heb er zin in! Mijn wandelschoenen staan klaar; ik vier het leven.

Jacobine van den Hoek