Column Jacobine van den Hoek: Zero tolerance

Vol vertrouwen bekijk ik de blaadjes van de appelboom en speur ik naar larven van de spinselmot. Vorig jaar vraten ze de bladeren op en sponnen de motten hun web als teken van overwinning. Dit jaar gaat dat niet gebeuren. Als een politieagent met een snoeischaar speur ik naar ongeregeldheden. In onze tuin van nog geen dertig vierkante meter geldt een Zero tolerance beleid! In tegenstelling tot vorig jaar gaf de boom dit jaar prachtige bloesem en hangen er nu al vruchten aan de takken, klaar om te rijpen. Misschien heeft het met de salie te maken die ik op aanraden van een tuinier onder de boom plantte? Het zou de appelboom een lang leven geven en beschermen tegen ongewenste kwelgeesten en ander ongemak.

Met minder enthousiasme volg ik de politiek. Ons kabinet heeft een akkoord bereikt en staat te trappelen om te regeren. Het vreemdelingenbeleid is aangescherpt, we willen welvaart voor onszelf en helpen dán misschien een ander. Theaterkaarten worden duurder, net als boeken. Het zal steeds minder makkelijk worden om ons te verplaatsen in een ander (want duur!) en om ons wereldbeeld te verbreden (want algoritme!). En de natuur is als een sluitpost op het programma gezet. Alsof het ons niet aangaat. Alsof ze blij mag zijn dat ze er mag zijn. Aan het roer staan mensen die iets te bewijzen hebben, hun innerlijke drijfveer is groot. Wat brengt de toekomst, vraag ik me af, als ik ’s morgens bij mijn appelboom sta.

Ik besef heel goed dat het makkelijk is om vredelievend te zijn wanneer je een eigen huis, een tuin en een mooi gezin hebt om van te genieten. Ik besef dat zorgen en woede mensen aanzetten om beslissingen te nemen die ze in een andere situatie misschien niet zouden hebben genomen. En ik weet dat mensen tot inkeer kunnen komen wanneer er naar ze geluisterd wordt. Tenslotte hebben we elkaar nodig om te overleven, dat weet iedereen. Daarom heb ik toch vertrouwen als ik ’s morgens bij mijn appelboom sta, die van oudsher liefde, vertrouwen en dankbaarheid symboliseert. Die symboliek kende ik niet toen we het boompje vijftien jaar geleden in een strookje aarde plantte. Maar nu besef ik het elke dag. De knoppen aan de takken zeggen mij dat er vruchten in overvloed zullen zijn. Daar houd ik me aan vast, terwijl ik een blaadje met spinselmottenlarven uit de boom trek. Zero tolerance.