Maartje Oliemans: “Mijn kwetsbaarheid is nu mijn kracht”

Bij Pride Amsterdam varen 26 inwoners van Noord-Holland mee op de provincieboot. Door tijdens de botenparade (6 augustus) hun verhaal te delen willen ze bijdragen aan meer acceptatie van de LHBTIQ+ gemeenschap. Deze serie portretteert 4 deelnemers. In deze laatste aflevering: Maartje Oliemans (35) uit Amsterdam. “Ik wil kinderen leren om verder te kijken dan hun beperking.”

Maartje Oliemans: “Ik heb mij altijd anders gevoeld. Ik wist niet wie ik was. Daarachter komen was een hele zoektocht. Uiteindelijk vond ik het antwoord bij de klinisch geneticus: Triple X Syndroom, een zeldzame en aangeboren afwijking waarbij meisjes een X-chromosoom te veel hebben. Toen viel wel een aantal dingen op zijn plek.  https://www.noord-holland.nl/A...

Door deze aandoening heb ik al mijn hele leven veel lichamelijk en psychisch ongemak: hypermobiele gewrichten, chronische vermoeidheid, lage spierspanning, 24/7 pijn. En dat in combinatie met een hoogbegaafd brein en ADHD met bipolaire periodes. Ik ben daar enorm mee gepest. Zelfs mijn ex-vriend dacht dat ik een spel speelde en mij aanstelde. Dan noemde hij me lui, omdat ik volgens hem te weinig aan het huishouden deed of nooit ergens zin in had.

Grenzen

Sinds 2 jaar weet ik bovendien dat ik biseksueel ben. Dat was erg verwarrend. In die periode moest ik namelijk ook dealen met nieuwe diagnoses en trauma's. Ik deed meer research en kwam erachter dat biseksualiteit bij mijn syndroom kan horen. Daardoor is een aantal mensen uit mijn leven gegaan. Ik zou volgens hen een gespleten persoonlijkheid hebben. Ik ben zelfs letterlijk met de dood bedreigd door een voormalig werkgever en mijn ex. Dat heeft mijn zelfvertrouwen heel diep beschadigd. Ik had het gevoel dat ik er niet mocht zijn. Ik ben zelfs 2 keer in een psychiatrische instelling opgenomen, omdat ik suïcidaal was. Ik dacht: ‘als ik niet meer mijzelf kan zijn, wat doe ik hier dan nog?’

Hoe ik die periode heb overwonnen? Dankzij héél veel therapie. Gelukkig ben ik een extravert persoon. Ik heb snel door hoe mensen in elkaar zitten. Daarnaast houd ik mij bezig met inclusie en diversiteit. Ik houd bijvoorbeeld mijn leven bij op Instagram. Zo heb ik van mijn kwetsbaarheid mijn kracht gemaakt. Ik ken bovendien mijn grenzen beter. Natuurlijk wil ik ook meedoen met de maatschappij, maar dit vraagt voor mij een andere planning.

Gevangen in eigen lichaam

Als ambulant begeleider werk ik veel met kinderen met een lichamelijke beperking. En ik werk bij een inclusief sportcentrum waar kinderen en volwassenen met én zonder beperking samenkomen. Dus eigenlijk ben ik zowel hulpverlener als patiënt. Waanzinnig! Ik geniet hier met volle teugen van. Veel van deze kinderen zijn ontzettend slim, maar voelen zich gevangen in hun eigen lichaam. Ik wil ze leren om verder te kijken dan hun beperking. Ik loop bijvoorbeeld niet altijd met een rollator. Dan vertel ik ze: ‘je ziet het misschien niet, maar ik heb zelf ook een beperking’. Vaak komen dan langzaam de verhalen los. Alsof ze denken: ‘eindelijk iemand die mij begrijpt’.

Helaas is onze maatschappij nog onvoldoende ingesteld op mensen met een beperking. We worden nog steeds in een hokje geduwd. ‘Leer er maar mee leven’, is vaak de boodschap. Reizen met het openbaar vervoer is bijvoorbeeld een uitdaging. Ik heb meegemaakt dat buschauffeurs mijn halte voorbijreden. Zo zijn er duizenden voorbeelden. Ik zeg altijd: ‘wij zijn niet beperkt, maar de maatschappij’.

Denken in hokjes

Mijn boodschap voor Pride Amsterdam? Denken in hokjes beperkt je zicht. En laat je vooral horen. Veel mensen durven zich niet te uiten of communiceren op een andere manier, omdat ze gekwetst zijn of door hun handicap. Dat vind ik zo verdrietig. Iedereen moet zichzelf kunnen en durven zijn. Ongeacht sekse, beperking, huidskleur of achtergrond. Ik wil laten zien dat het hebben van een beperking en een andere geaardheid normaal is. Dat een diverse en inclusieve samenleving de norm is. Mensen die oordelen en voor mij invullen hoe ik mijn leven vorm moet geven, laat ik tegenwoordig links liggen. We moeten mét elkaar praten, niet over elkaar. Ziet iemand er anders uit? Vraag dan wat er aan de hand is. Uiteindelijk gaat het om de verbinding met elkaar."

Lees alle verhalen van onze Pride-deelnemers.

Foto pixabay