Blog Eljo Morpurgo: Het geluid van de Supermarkt

Na een lange rit van 600 kilometer en een hectisch weekend, breng ik mijn partner eindelijk thuis na een ziekenhuisbezoek in Boxmeer. Moe en uitgeput ploft ze neer in haar tijdelijke bed in de woonkamer. We hebben nog niet gegeten, dus ik besluit snel naar de XL buurtsuper te rijden om wat boodschappen te halen.

Met een grote tas in de hand en de gedachte dat een boodschappenmandje wel genoeg zou zijn, stap ik de winkel binnen. Ik pak zo'n mandje met het lange hengsel en merk meteen op: het heeft geen wieltjes. Terwijl ik door de poortjes loop, sleept het mandje onhandig over de vloer, en ik ben duidelijk niet de enige. Overal om me heen zie ik mensen hun mandjes zonder wieltjes achter zich aan slepen, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Niemand lijkt er nog last van te hebben, zelfs de buurtsuper zelf niet. Het snerpende geluid van plastic dat over de stenen vloer sleept, wordt genegeerd.

Terwijl ik mijn mandje langzaam vol laad, begint het steeds meer lawaai te maken en wordt het zwaarder om voort te trekken. Op dat moment dwaal ik af in gedachten en herinner ik me de winters van vroeger. De tijd dat we nog sleeën uit de schuur haalden zodra er een dik pak sneeuw lag. Die houten slee met stalen glijders, die we even opschuurden om de roest eraf te krijgen en soepeler door de sneeuw te glijden. Die winters lijken nu net zo zeldzaam als een mandje met vier wieltjes in deze supermarkt.

Na wat voelt als een eeuwigheid naar producten zoeken bereik ik de zelfscan, blij dat ik bijna klaar ben. Maar natuurlijk, meteen volgt de algehele controle. Het gebeurt bijna altijd, die 100%-scan waarbij ze je hele tas weer uitpakken. Dit keer ben ik slim en waarschuw de controleur alvast voor de eieren in mijn tas. Gelukkig pakt ze mijn spullen ook weer netjes in.

Met mijn veel te zware tas in de hand, loop ik richting de uitgang. Op dat moment besef ik hoe handig een karretje met wielen had kunnen zijn. Ik scan de barcode op mijn telefoon bij het poortje en loop naar mijn auto, waar ik de tas op de achterbank zet. Nog één kilometer te gaan en dan ben ik eindelijk thuis.​​​​

Geniet van het leven.
Eljo Morpurgo