Column en Blog

Blog Robert Logger: 5 jaar geleden
Rubriek: Column en Blog
Gepubliceerd:
Laatste update:
Auteur: Robert Logger/B
In januari 2020 werd ik plotseling ziek, gewoon een griepje, dacht ik, maar het duurde wat langer. Corona was wel bekend, maar dat was nog geen item.
Mijn stiefmoeder, die we in de familie liever bonusmoeder noemen, vierde op 15 maart 2020 haar 80e verjaardag. Dit zou in een restaurant gebeuren, maar vanwege de eerste coronamaatregelen was dat niet verstandig. We hadden een mooi schema gemaakt zodat we veilig op bezoek konden. Het was de dag dat de bekende persconferentie zou gaan plaatsvinden. Nadat wij op bezoek waren geweest, stelde mijn vriendin voor om in een restaurantje te gaan eten. Als we naar huis zouden gaan, dan gaan koken, dan zouden we de persconferentie gaan missen.
Nadat we gegeten hadden, spoedden wij naar huis. Aan de buis gekluisterd, luisterden we naar de persconferentie over de eerste lockdown, waarbij de horeca en niet-essentiële bedrijven binnen een half uur moesten sluiten. “Nou”, zei mijn vriendin,” zijn wij even blij dat we uit gegeten hebben, een knap iemand die ons dat nog kan afpakken.”
Bij mij bekroop een ander gevoel, is mijn bedrijf, een reparatiebedrijf essentieel genoeg om open te gaan. In overleg met mijn broer, waarmee ik het bedrijf heb, gingen we toch naar het werk. Er lag nog wat werk en meteen thuis gaan zitten, zagen we niet echt zitten.
De rit naar het werk, op de fiets, leek wel een scène uit een griezelfilm, er was geen mens op straat, de vliegtuigen vlogen niet, en ook het verkeersgeluid was bijna weg. Als geluk bij een ongeluk ging de telefoon, een tandartsenpraktijk waar een en ander was uitgevallen. Het besluit namen we ook meteen, we zijn essentieel, we gaan open. We namen wel maatregelen, die we nu nog steeds handhaven, waarvan de belangrijkste maatregel is dat de klanten niet meer achter de balie kunnen komen.
Ik merk wel dat een aantal andere dingen ook is gebleven. Bijvoorbeeld het elkaar zomaar om de nek vliegen zie ik niet meer, het blijft meestal bij een knuffel, en de hand is in sommige gevallen vervangen voor een boks.