Gedicht Amanda ten Cate: Sprakeloos

Het laatste gedicht gaat over mijn mooiste moment in Amstelveen het afgelopen jaar. Dat was voor mij het moment dat ik tijdens de officiële dodenherdenking bij het oorlogsmonument aan de Amsterdamse weg de eer had om voor te mogen dragen. Nogmaals bedankt voor deze eer Hugo van der Kooij!

Sprakeloos

Sst!

gewoon geen woorden

voor het moment

dat mijn wens

werkelijkheid wordt

Geen woorden voor

de oxytocine als magma

een eruptie vormend

door mijn lichaam

wanneer ik voordraag

Daar sta ik dan

met boven mij het decor

van vrolijk kwetterende vogels

achter, in de verte

lichtgroen als lente

naast mij donkergroen duister

van het betoverende Broersepark

tussen beiden knotwilgen

die als paleiswachters waken

Sst!

geen woorden voor

de serene stilte die hier heerst

waar anders verkeer voorbij raast

nu enkel ademruimte

voor gedachte, bezinning, besef

voor het hier, het nu en het toen

Het knisperende grint

dat mij leidt

naar een plateau van klinkers

daar gaat het gebeuren

Vermengde scherpe geuren

van kerosine met bittere grond

snuif ik op wanneer de rust over mij daalt

mijn voetzolen zich stevig

verbindend met de klinkers

Terwijl de treurige dame

van witte puurheid

van achteren op mij neerkijkt

zij, gedragen door pilaren

is mijn steunpilaar

klaar om samen te bezinnen

Mijn woorden vloeiend

als ecoline over het papier

van mensen die ze absorberen

van vrienden tot vreemden

doen ons versmelten tot

één saamhorigheid voor even

lijkt polarisatie niet te bestaan

Zoveel te zeggen

maar toch

geen woorden voor

enkel gevoel

enkel stilte

sst!

--//-

Foto Amstelveenweb.com