Blog Eljo Morpurgo: 06-02-1996

Op een zonnige winterdag wandel ik door Westwijk, op weg naar Bovenkerk. De temperatuur schommelt rond het vriespunt, en mijn adem vormt kleine witte wolkjes in de koude lucht. Bij het Zwarte Pad, ter hoogte van het oude spoorhuisje, zie ik een sleutel hangen in de struiken. Aan de rode hanger prijkt het woord lucky. Ik glimlach even om de ironie—wie zijn sleutel verliest, heeft niet bepaald geluk. Ik maak een foto en plaats die op sociale media met de tekst: Hier hangt je sleutel. De kans dat de eigenaar het ziet, is klein, maar je weet maar nooit.

Onderweg kom ik wandelaars en fietsers tegen, allemaal op weg naar een onbekende bestemming. Mijn route leidt me naar het bos via de ingang bij Silversant. Bij de museumtramhalte sla ik linksaf en wandel door Bovenkerk. Aan de overkant van de weg zou restaurant Fierro moeten staan, maar het bord is verdwenen en het pand is in verval geraakt. Ik blijf even staan. Hier hebben we ooit gegeten op een van de meest bijzondere dagen van ons leven: onze trouwdag.

Niet alleen het restaurant is verdwenen, maar ook veel mensen die er toen bij waren. Terwijl ik verder loop, denk ik aan hen. Vrienden die uit het zicht zijn geraakt, zoals een van mijn beste jeugdvrienden, die na zijn scheiding met zijn nieuwe vrouw een ander pad koos. Oud-collega’s die vervaagden toen ik voor een betere toekomst een andere baan nam. Onze ouders, die er niet meer zijn. Het besef komt binnen: de tijd neemt mensen mee, maar onze band is altijd gebleven.

Mijn gedachten vergezellen me richting de Urbanuskerk. Ondanks de verliezen heeft onze liefde alleen maar aan kracht gewonnen. Achtentwintig jaar, elf maanden, vier weken en een paar dagen. Dit jaar vieren we negenentwintig jaar huwelijk. Volgend jaar tikken we de dertig aan. En dan kennen we elkaar al veertig jaar.

02-02-1996. Lang voordat Willem-Alexander en Máxima besloten dat 2 februari een perfecte trouwdatum was. Wij gaven elkaar het jawoord in het gemeentehuis van Amstelveen. In eerste instantie zou het een kleine ceremonie worden, met slechts een handjevol genodigden. Maar mond-tot-mondreclame vulde de zaal met zoveel lieve mensen dat er stoelen tekort waren. Blijkbaar hadden we meer dierbaren dan we dachten. En hoewel we onderweg velen hebben verloren, weet ik dat je in zo’n lange periode niet iedereen bij je kunt houden. Mensen verdwijnen, maar er komen ook nieuwe voor in de plaats.

Terwijl ik weer richting Westwijk loop, besef ik hoe bijzonder het is dat we hier ooit, met veel geluk en een beetje hulp, ons huis konden kopen. Een huis waar we later onze zoon mochten verwelkomen. Een plek waar we verdriet en vreugde hebben gekend. Waar spontane pannenkoekfeestjes met de buurtkinderen plaatsvonden, tuinfeesten met pubers, barbecues met vrienden en lange borrels met buren. Maar boven alles is het het huis waar ik elke dag opnieuw besef: wat heb ik toch een geluk gehad dat ik mijn vrouw de liefde van mijn leven mocht ontmoeten.

Geniet van elkaar en het leven
Eljo Morpurgo

Foto's: Eljo