Blog Eljo Morpurgo: Discotheek Ufot - Herinneringen aan een Vervlogen Tijd

Laatst was ik op een feestje van vrienden die hun 12,5-jarig huwelijk vierden. Dat soort momenten zetten je aan het denken over je eigen relatie. Als je terugkijkt op de jaren samen, besef je dat je als stel heel wat meemaakt. Niet elk huwelijk houdt stand, om welke reden dan ook. Des te mooier is het als je samen wél die mijlpalen bereikt en kunt vieren.

Ik herinner me nog goed hoe wij elkaar leerden kennen. Het was in de discotheek, een plek waar je op muziek kon dansen en, zoals we toen deden, een beetje om elkaar heen draaide en aftastte. Voor jongeren die dit lezen: ja, een disco was een populaire uitgaansplek! Voor ons in Amstelveen was dat wijkcentrum Ufot, gelegen in het Stadshart, destijds liefkozend “Plein60” genoemd.

Op donderdagavonden, de enige koopavond van de week, hingen we rond op het “buitenplein” tussen V&D en het winkelcentrum. Dat was dé plek waar je stoer probeerde te doen. We zaten op houten bankjes, in groepjes, en lonkten naar iemand die onze aandacht trok. We bietsten een sigaretje, vroegen om een vuurtje, en gooiden met slechte openingszinnen. Simpele tijden, maar ergens ook heel bijzonder. Helaas sloot Ufot zijn deuren, en was er ineens niets meer voor de jeugd in Amstelveen.

Maar goed, ik dwaal af. Het was daar, bij Ufot, dat ik mijn geliefde ontmoette. Na een tijdje samen te zijn, gingen we wonen op Logger en schreven we ons als jong stel in voor het nieuwbouwproject Westwijk. We hadden nauwelijks geld of verwachtingen, dus vertrokken we na de inschrijving zorgeloos naar Spanje voor vakantie. Bij terugkomst bleek dat we allebei een huis konden kopen. Ik had volgens mij nummer 60 op de lijst, en mijn partner stond ergens rond nummer 6 of 7.

Het lukte ons om een huis te kopen, en vanuit dat huis zijn we getrouwd. Het was een fantastische buurt, waar de meeste stellen rond dezelfde tijd kinderen kregen. Onze kinderen groeiden samen op, we vierden verjaardagen, hielden straatfeesten en hadden gezellige BBQ's in de tuin. Het was een hechte gemeenschap. Maar na de oplevering van Aalsmeer en later Westwijk II begonnen mensen hun huizen te verkopen, en de buurt veranderde.

De nieuwe bewoners waren vaak tijdelijke expats, mensen die kwamen en gingen. Huisjesmelkers begonnen hun woningen te verhuren aan schimmige types: dames van lichte zeden, mannen in lange leren jassen die uitstapten uit glimmende Mercedessen met kogelvrije ramen. Drugsdeals en wietplantages werden ineens onderdeel van onze straat. Wat ooit een levendige, hechte buurt was, werd stil. De kinderen die nu buiten spelen, zijn vooral die van expats. Ze vormen hun eigen groepjes, spreken hun eigen taal, en er is nauwelijks nog diezelfde verbondenheid als vroeger.

En hoewel het voor ons nog steeds voelt alsof we in een nieuwe wijk wonen, is dat eigenlijk allang niet meer zo. Het verval begint zichtbaar te worden: huizen hebben onderhoud nodig, mensen zijn bezig met verbouwingen, reparaties en isolatieprojecten. De wijk verandert, net zoals wij. We ontmoeten nieuwe mensen, maken nieuwe vrienden.

En zo sta je ineens op een 12,5-jarig huwelijksfeest, en bedenk je hoe geslaagd je eigen huwelijk eigenlijk is. Ondanks alle veranderingen in de buurt, in de mensen om je heen, en in het leven zelf, hebben jullie het samen toch gered.

Verandering is onvermijdelijk. Wat wij zijn gaan missen, heeft de nieuwe generatie op hun eigen manier ingevuld. Misschien is dat wel vooruitgang, al voelt het soms anders.

Geniet van het leven.

Eljo Morpurgo