Blog Jacqueline Höcker: Een dag van een raadslid (2)

Zoals ik in mijn vorige blog vertelde, heb ik naast het mooie werk van raadslid, ook nog andere werkzaamheden. Nadat ik maandag rond 11.00 uur weer thuis was van een bezoek aan een wijze 94 jaar oude inwoonster, nam ik staande bij het aanrecht snel een kop koffie en een cracker. Ik had nog net een kwartiertje om naar mijn aantekeningen te kijken van het laatste consult van een man en vrouw die met elkaar wat problemen hebben.

Zij werkzaam als arts en hij werkzaam binnen de overheid. En nee, niet uit Amstelveen.

Omdat ik ook opdrachten krijg van een bureau uit het midden van het land, komen er dus ook mensen bij mij die buiten Amstelveen wonen.

Heel in het kort: Zowel man als vrouw werken beide 5 dagen in de week. Ze hebben twee jonge kinderen, dus een vol en druk leven. De vraag die ik hen o.a gesteld heb, is, met wie zij eigenlijk getrouwd waren: hun werkzaamheden of met elkaar? Grote ogen en een moment stilte. En daar opeens het besef (en de pijn) dat zij eigenlijk weinig investeren in hun relatie.

Echt luisteren en invoelen was er niet echt meer bij. Het was meer over en weer zenden in plaats van anticiperen op elkaar. “Een huwelijk is niet een logistiek bedrijf waar het alleen over planning en controle gaat”, zei ik. (Hilariteit)

Bij het weggaan was er weer blijdschap in hun gezicht te lezen. Er is namelijk weer hoop op verbetering.

Na het consult ben ik achter mijn bureau gekropen en al luisterend naar het debat in de Tweede Kamer, wat een ergernis soms, bereid ik de fractievergadering voor van vanavond. Metvoelhorentjes naar de interactie tussen diverse kamerleden en mijn oren open, bespeur ik zogezegd het thema van de dag: “Luisteren”

Kan er nog naar elkaar geluisterd worden? Met luisteren bedoel ik dus bevestigen dat je iets van de ander begrijpt en daarop kan reageren. Ik zal nu geen lesje luisteren geven maar met alleen oppervlakkig luisteren kom je er ook niet want als je vervolgens weer gaat zenden, weet je één ding zeker: je komt niet tot elkaar.

Ik gun de leden van de Tweede Kamer een yogamatje en een stilte van 10 minuten om dan eens te kijken of er wel écht geluisterd kan worden. Zie je het voor je?

Terwijl ik zelf raadslid ben, vraag ik mij af of men nog wel in de gaten heeft dat er nog een Nederland met inwoners bestaat. Met een beetje reflectie kan ik dus beamen dat Nederlanders zich niet altijd gehoord voelen. Want ik weet en ervaar natuurlijk ook dat de afstand tussen burger (wat een naar woord is dat toch, ik hou het liever bij inwoners) en politiek groot is.

De mooie kant van raadslid zijn, zijn de contacten met inwoners, ondernemers en instellingen. Luisteren naar hun verhaal en anticiperen als het nodig is om eventueel actie te ondernemen.

Over luisteren gesproken…Misschien dat ik toch nog maar een keer het verhaal van de schipper en zijn boot moet vertellen…

Maar dat voor de volgende keer….

Zie Blog nr. 1: https://www.mijnamstelveen.nl/...

Foto Amstelveenweb.com