Boodschap- of toevalziener

Dit kruisbeeld hing boven de slaapkamerdeur in het Dominicanen klooster te Huissen – met in het midden een levensboom met gekleurde handen als bladeren. Ontroerend en inspirerend riep het beeld stilte bij me naar boven. Afstemming op het hogere in mij, in ons, in het vertrouwen op positief samen leven, samen zijn. Verbinding in en om me heen voelde ik in deze slaapkamer: oprecht, diep en blij.

Ik bezocht oude tante To in zorghuis De Luwte in Amstelveen wekelijks totdat zij overleed. Zij vertelde me dat er 2 soorten mensen zijn. Degenen die boodschappen zien en degenen die toeval zien. Zij en oom Leo waren Soefi-leerlingen van musicus en mysticus Inayat Khan en gingen in hun gezonde jaren naar zijn jaarlijkse zomerkampen in Frankrijk. We lachten veel bij onze gedachtewisselingen. Deze gesprekken raakten me diep en maakten me bewust van de dialoog van de eeuwige en de tijdelijke mens. Waarbij kruisbeeld en innerlijke stilte twee wegen zijn die je allebei naar Gods Licht brengen. Een Lichtdrager willen zijn, dat is heel fijn. Het brengt je de rust van onrust in het leven.

Als kind kregen we van ons vader voor het naar bed gaan een kruisje op het voorhoofd. En voor we naar school gingen, maakte ik vanuit het wijwaterbakje bij de keukendeur zelf een wij-kruisje op mijn voorhoofd. Nu geef ik dagelijks een kruisje op de foto van mijn dierbare Kees over de grens van de dood heen, en aan mezelf. Het geeft me dat gevoel van rust en verbondenheid met hem. Samen bidden voor de kinderen, kleinkinderen, de wereld om ons heen en wereldvrede: hij daar waar hij is en ik hier in Amstelveen. Ik ben er dankbaar voor.

Mogen u en ik vanuit eigen grondhouding de positieve bijdrage aan het leven zien als puzzelstukjes in het geheel. Door creatief samen te leven, leren en werken ...