Column Amanda ten Cate: Een stukje geluk

Afgelopen maandag was het “Blue Monday”, oftewel de meest depressieve dag van het jaar. Gelukkig had ik er persoonlijk weinig last van dankzij mijn hobby’s maar helaas genoeg mensen wel. En niet alleen afgelopen maandag. Als je op het nieuws dan hoort dat er een hoog aantal zelfdodingen is onder jongeren onder andere door de maatregelen, schrik je toch wel even. En toen nog al die heftige berichten over “The Voice.” Tijd voor wat positiviteit! En gelukkig waren er in het Keizer Karelpark enthousiaste initiatiefnemers die hetzelfde dachten. Zij hebben de zogenoemde ‘Geluksroute’ ontwikkeld. Ik heb besloten deze geluksroute te gaan bewandelen en neem jullie de komende weken mee. Natuurlijk hoop ik dat jullie zo enthousiast worden dat jullie deze route ook zullen bewandelen!

Ik begon bij het MOC. Daar kon ik de routekaart halen en een boekje dat heel duidelijk en leuk over de route vertelt en wat je tijdens de route tegenkomt. Het weer vroeg ook wel om een beetje geluk, het was grijs en vochtig koud. Nou jullie kunnen wel raden wat ik ga doen na het eerste deel van de route. Juist ja, met dat bruine spul en een deken op de bank! Maar goed, eerst de route.

Moeder natuur moedigde mij die ochtend aan door, op het moment dat ik mij klaar maak om te vertrekken, de goudgele stralen het te laten winnen van de grijze basis. Ik had er zin in! Als je uiteindelijk op pad gaat met als doel het ontdekken en echt leren kennen van jouw buurt, ga je automatisch al heel anders kijken dan wanneer je even naar de supermarkt gaat. Een goede les om van een “moet-ritje” ook iets moois te maken. Al gauw ontdekte ik vredig verborgen vijvertjes, onontdekte kunst die ook in een verrassende hoeveelheid aanwezig is en gebouwen die er al een tijd staan en die je nu echt eens gaat zien waardoor ze ineens een schoonheid worden. Jeroen Krabbé zei het al eens in een programma “Kijken doe je met je ogen, zien met je ziel.” Ik ben die ochtend weer eens echt gaan zien. Ik zou wel een veel meer gedetailleerd verhaal willen schrijven, maar ik wil ook weer niet teveel verklappen. Na het eerste deel van de tocht ben ik toch weer huiswaarts gegaan omdat mijn lijf en de vochtige kou nog geen verdrag hebben getekend, dus nog steeds aartsrivalen zijn en daarnaast ook nog eens de grijze massa het leek te winnen van de goudgele stralen besloot ik om te keren. Volgende week deel twee! Oftewel nog meer verborgen schoonheden ontdekken in mijn eigen omgeving. Ik kijk er nu al naar uit!

Ik wens iedereen een weekend vol geluksmomenten!