Column Amanda ten Cate: Bezinnen in De Braak

Wat een week! Je kon er niet omheen, of je nou Formule 1 fan bent of niet. Max Verstappen is na een controversiële, niet normaal spannende race wereldkampioen! Yes! Ik schreeuwde nog niet zo hard als Max, maar het scheelde niet veel. Yes yes yes, hij heeft het geflikt! Maar toen was er de prijsuitreiking, de felicitaties en het feesten met goede vrienden die hem zelfs achterna gereisd zijn en vele anderen die van hem houden. Wauw, wat een wonderboy, wat een talent, je hoort of leest geen mediabericht die deze woorden niet gebruikt. Wat doet hij er toe! Ja, hij heeft echt wat bereikt. En ja, toen kwam er een golf van melancholie. Want wat heb ik nou eigenlijk bereikt? Afgekeurd voor betaald werk, geen gezin, ja….Wacht even, proef ik hier nu zelfmedelijden? Gadverdamme! Daar houd ik helemaal niet van! De melancholie ging toen over in een soort tropische cocktail van boosheid en nog andere emoties. Tijd om even tot mijzelf te komen. Wat dan in Amstelveen heel fijn is, is dat we, naast het bos, ook nog een aantal heemparken hebben. Eén van die heemparken is De Braak, vlakbij de Amsterdamse weg. Vraag mij niet waarom, maar dit is mijn favoriete heempark. Gewoon, een gevoel. Na wat gehobbel over de fietspaden en het waken voor kriskrassende schooljeugd, ben ik er. Als je net bij de Braak aankomt, lijkt het in eerste instantie alsof het een paar bomen om een vijver heen zijn, maar als je er dan wandelt, ontdek je meer en meer. Waar meanderende slootjes, nog wat heide die nog met al haar kracht probeert haar laatste mooie kleuren te tonen, wat varens die het wel genoeg vinden voor dit jaar en vijvers die gezamenlijk een oase van rust vormen tussen het drukke stadse leven. Alsof je in een hele eigen wereld bent beland. Onderweg ben ik enkele wandelaars tegen gekomen die ook in hun eigen wereld zitten. Zo is het ook net in het park, je bent even één met de natuur. Waar eenden sereen zwemmen om hun wel en wee met elkaar te delen en de woerden aan het bekokstoven zijn welk vrouwtje zij volgend voorjaar gaan veroveren. Vervolgens beland ik in een duister hoekje met kale struiken en hogere bomen die met al hun kaalte net een klein heksenbos vormen. Even verderop staan een verlaten gebouwtje, tenminste het komt op mij verlaten over en ik zou er zo met een pen en wat papier kunnen gaan zitten om een thriller te verzinnen.

Daarna naar huis waar ik mij tussen druk appende en kletsende schooljeugd een weg naar huis vind. Daar aangekomen kruip ik vertrouwd met mijn kop ‘bruine spul’ en op de achtergrond de muziek van mijn favoriete zanggroep Il Divo waar ik met een glimlach en een traan aan deze column begin en nog even nageniet van de oase van rust in deze drukke stad.