Column Amanda ten Cate: Confrontatie met de vergankelijkheid

Iedereen had het erover, de week met de bijzondere datum: 22-02-2022. Ik en andere schrijvers met mij noemen het beestje bij de naam: Een palindroom. Velen gingen trouwen op deze dag. Ik hoefde niks te organiseren, want ik had sowieso al een band met deze dag: Mijn zogenoemde confrontatie met de vergankelijkheid. Hoewel ik het eigenlijk vooral positief benader, want elk jaar is er één. Ik heb genoeg mensen om mij heen veel te jong dit leven zien verlaten. Vele lotgenoten, nou als iets een confrontatie is, is het dat wel. En mijn eigen neef die net een paar maanden vader was en, ik kan wel zeggen, dood neerviel. Hij was pas 39. Inmiddels ben ik 38 lentes jong en voor mij is elk jaar erbij een prestatie, want ik zie het als een privilege dat helaas niet voor iedereen is weggelegd. Ik wil daarom ook, als mijn lijf het dan nog toelaat, mijn 40e straks zo groots mogelijk vieren. Maar nooit zal ik meer zo een bijzondere datum hebben als dit jaar. 's Avonds ging ik met mijn ouders uit eten (heerlijk genieten, want we gingen sushi eten!)  en bleken we ook nog eens aan tafelnummer 22 te zitten! Ik zeg toeval bestaat niet. Dit moest zo zijn. Hopelijk betekent dit veel goeds, waaronder dat ik straks inderdaad gezegend ben om mijn 40e te mogen vieren. En hopelijk nog in een fatsoenlijke fysieke staat. Daar ga ik voor! Ik snap ook nooit zo goed dat er mensen zijn die ermee zitten dat ze ouder worden. Een gevoel van "hoe dan?!" Het is toch mooi dat je in goede omstandigheden weer een jaar op deze aardbol hebt mogen volbrengen? Want de grap is vaak dat de mensen die het in mijn ogen best goed hebben, degenen zijn die er het meest mee zitten. "Hoe dan?!" Voor mij is elke dag er één en ik hoop dat meer mensen dit zo gaan zien. Denk aan alle mensen in Oekraïne die helaas ook vroeg het leven moeten verlaten omdat één, ja hoe zal ik hem noemen? Zijn eigenlijk geen woorden voor zo iemand, ik noem hem dan maar barbaar, last heeft van een minderwaardigheidscomplex of zo, en vindt dat meer en meer land van hem is. "Hoe dan?!" Ik ga dus zo maar weer lekker een kop van dat bruine spul nemen en ervan genieten dat ik weer een jaar heb mogen volbrengen. Ik ben benieuwd wat dit jaar allemaal gaat brengen.

Ik wens iedereen een weekend vol privileges!