Column Jacobine van den Hoek: Armoede

Eruit!’ Woedend stapt hij de badkamer in. Zijn dochter draait zich verschrikt een halve slag om. ‘Rustig. Ik moet alleen mijn haar nog wassen.’ Een woordeloze strijd vindt plaats. Hij slaat als eerste zijn ogen neer. ‘De volgende keer was je eerst je haren. Je weet hoe duur alles is geworden.’ Ze antwoordt niet. Even later hoort hij haar weer zingen. Nog steeds onder de douche.

‘Philip?’ Beneden zit zijn vrouw in badjas. Ze heeft gisteren Nagelstudio Mai bezocht – haar kunstnagels zijn nu fuchsiaroze. En aan de perfecte boog van haar wenkbrauwen te zien is ze ook naar de schoonheidsspecialist geweest. Hij moet toegeven, voor haar leeftijd ziet ze er verdomd lekker uit. Veel van zijn vrienden hebben hun vrouw ingeruild voor een jonger exemplaar. Dat is niets voor hem. Hij geeft toch de voorkeur aan een evenwichtige relatie. Het is goed dat ze hem soms corrigeert. ‘Philip?’ vraagt ze hem nog een keer. ‘Ja?’ ‘Fleur en Clair gaan ook dit jaar met kerst naar Bonaire. Ik begrijp niet waarom jij dit jaar niet wilt.’ ‘Schat, dat heb ik je uitgelegd. Alles is duurder geworden. Geld komt met bakken binnen, maar verdwijnt in kruiwagens. Een dure vakantie voelt gewoon niet goed. We gaan ook al skiën, hè? En in de meivakantie zitten we in Frankrijk.’ Ze zucht en zegt: ‘Iedereen is geld verloren op de beurs. Denk je dat Dirk-Jan daar geen last van heeft? Hij gaat toch ook naar Bonaire? We hebben genoeg. Je overdrijft. Je laat je meeslepen door sentiment. Door mensen als jij verergert de inflatie. Als niemand meer iets uitgeeft dan stort de economie helemaal in elkaar.’ Hij vloekt hartgrondig. ‘Gaan we nu verder waar we gisteren zijn gebleven? Ik heb je toch gezegd dat ik de helft van mijn vermogen ben kwijtgeraakt? Wat denk je nou!’ Zijn vrouw is opgestaan en priemt haar roze nagel in zijn borst. ‘Wat ik denk? Dat je een aansteller bent. Een emotionele eikel!’ ‘Pap. Zeg me niet dat we dit jaar niet naar Bonaire gaan! Dat meen je niet!’ Met grote ogen en natte haren kijkt nu ook zijn dochter hem aan. Moedeloos schudt hij zijn hoofd en pakt de krant. Verborgen armoede, kopt de krant. Steeds meer gezinnen slaan ontbijt over en zitten in de kou. Demonstratief toont hij zijn dochter en vrouw de kop. Ze rollen met hun ogen. ‘Dat zijn wij toch niet?’

Jacobine van den Hoek

Lees hier de column's van Jacobine: https://www.jacobinevandenhoek...