Column Jacobine van den Hoek: Doordansen

Heb je ergens spijt van? Nee, is mijn gebruikelijke reactie. En toch… Een enkele keer bekruipt me dat gevoel: had ik het maar geleerd. Dat gevoel ontstond jaren terug. Mijn man en ik waren een lang weekend in New York geweest. We belandden in 51 st Street en dronken iets in een club waar een brassband optrad. Het was vrijwel onmogelijk om stil te zitten. Het ritme van muziek en slagwerkers zweepte ons op, en stellen op de dansvloer zwaaiden met armen en zwierden over de dansvloer alsof hun lichamen van elastiek waren. Moeiteloos draaiden vrouwen in de rondte en mannen om hun as. Muziek en beweging. Dat stond centraal. Gedachten vervlogen. Voor iets anders was geen ruimte. De drang om te bewegen werd zo groot dat mijn man en ik elkaar aankeken en aarzelend de dansvloer op stapten. Hij was vroeger door zijn ouders naar de dansschool gestuurd, maar had de meisjes waarschijnlijk meer aandacht gegeven dan de danspasjes. En ik had werkelijk geen idee waar ik mijn voeten moest zetten bij elke draaiende beweging. We wendden, slingerden en kronkelden om elkaar heen en ik deed mijn best om hem te volgen (niet mijn sterkste punt). Maar na een tijdje gaven we ons gewonnen. Dansen zoals er werd gedanst om ons heen konden we niet. Terug in Nederland gaf ik mij gelijk op voor stijldansen. Ik wilde het leren! Een vriend en ik begonnen in een startersklas. Ik wilde me verliezen in de dans, ik wilde mijn hersenen en mijn lichaam samen laten werken zodat er geen ruimte meer zou zijn voor iets anders. De wisselwerking van concentratie en vloeiende bewegingen is magisch. Zou ik dat ooit kunnen?

Mijn verlangen om te dansen verwaterde. Met de wissel tijdens de les had ik moeite. Stijldansen met vreemden vond ik intiem. De geur en warmte van een ander kan aangenaam zijn, maar ook weerzinwekkend. Dus prikte ik mijn dansbubbel door en verlegde ik mijn aandacht naar iets anders.

Maar elke keer als men over de Amstelveense dansschool Mittelmeijer sprak, de feesten en danspartijen, gezelligheid en saamhorigheid, begon het te kriebelen. En toen kwam het bericht over verkoop van hun pand. Spijt dat ik nooit had doorgezet welde op. Toch is het niet te laat. Met dansschool De Bruijn Bonel dansen ze door boven restaurant Fussia in Amstelveen. Spijt kun je ombuigen. Het is nog niet te laat.

Jacobine van den Hoek