Column Jacobine van den Hoek: Olifantenpaadjes

Waterdamp vliegt als rook uit mijn mond. Ik wrijf mijn handen, in gister gekochte handschoenen, tegen elkaar aan. Ik buig mijn hoofd en stap voort. Straten hullen zich nog in duisternis, dieren verschuilen zich in holen en vogels houden zich op dit tijdstip stil. Bij mijn buurvrouw tik ik op de ramen. Door het raampje van de voordeur zie ik haar al staan.

We groeten elkaar. Glimlachen. En we bespreken eerst de kou voordat we samen de straat uitlopen. We wandelen naar de Landscheidingskade en lopen over de brug, het Amsterdamse Bos in. Het is nog geen acht uur ’s morgens. De meeste mensen hebben een hond aan de lijn of een volgzaam beestje naast zich. Een enkeling loopt alleen.

Sinds er een virus als een spook in ons land rondgaat appen we elkaar op onregelmatige momenten. Zin in een wandeling? Vanaf het moment dat iedereen moest thuiswerken vonden we elkaar beter. Het verkleinen van onze actieradius bracht ons bij elkaar. Maar sinds de beperkingen werden opgeheven – ik kan me het exacte tijdstip niet eens meer herinneren – kwam het er niet meer van. Te druk. De dingen uit ons dagelijkse leven slokten ons nieuwe ritueel op. Ongemerkt leefden we weer langs elkaar en was onze enige begroeting de opgestoken hand en een glimlach op afstand. Maar via een olifantenpaadje in onze hersenen hebben we elkaar gelijk weer gevonden bij de eerste oproep tot thuiswerken. Het wordt weer tijd. Zin in een wandeling?

Olifantenpaadjes. De boswachters verfoeien ze, de uitgesleten paden op plekken waar ze niet horen, ze zijn voor hen een doorn in het oog. Ik begrijp dat. Maar ik hou van de ‘ontdekkingstochtjes’; het creëren van nieuwe mogelijkheden in een bos. Zoals ik dat ook graag doe in het echte leven. Welke mogelijkheden zijn er om aan te grijpen? Waar kun je heen, buiten gebaande paden (zonder schade te brengen)? Wat valt er te zien en te ontdekken in een omgeving waar je al zo vaak bent geweest? Wat valt er te horen van mensen die je te weinig spreekt.

Mijn buurvrouw vertelt over haar wereld, de aanpassingen en de veranderingen. Ik luister, terwijl ik met een hoofdknik vraag welke kant we zullen opgaan. We maken een keuze. Het wordt al lichter om ons heen. Vogels beginnen te fluiten en in de verte kleurt de lucht oranjerood.

Jacobine van den Hoek

Jacobine debuteerde met haar roman Zondebok. Volgend jaar, februari, verschijnt haar tweede roman De roos van Napoleon. Een verhaal gebaseerd op historische feiten, over de onwaarschijnlijke liefde tussen een Franse generaal Napoleon Bonaparte en zijn Joséphine.