Column Jacobine van den Hoek: Onnodig snel

Ons gezin kent een ongeschreven regel. Word je drie keer achter elkaar gebeld, dan is er iets aan de hand. De vraag heeft spoed, dus je reageert. Tenminste, zo dacht ik erover. Daarnaast is het mijn gewoonte – in welk (zakelijk) gesprek ik ook zit – om te reageren als één van mijn zoons belt. Het kan dringend zijn. De gedachte dat ik onbereikbaar ben als het kroost ons nodig heeft, en ik ze bij geen gehoor laat vallen als een loodzware rugzak met bagage, voelt zwaar. Eigenlijk ondragelijk. Zo wil ik niet zijn. En dus ben ik in het verleden in situaties terecht gekomen dat ik een banaal geldverzoek tot vier keer toe moest weigeren, terwijl ik tegenover uitgevers zat die bepalend konden zijn voor mijn schrijverscarrière. Vooral mijn jongste heeft er een neus voor om precies dán te bellen wanneer het niet uitkomt. Voor een ‘Broodje Kip van het Vuur’ terwijl zijn geld net op is, en hij dus heel dringend een lening of een gift nodig heeft, of voor het overmaken van zijn kleedgeld. Een nieuwe broek moet namelijk nú gekocht worden.

De ongeschreven regel wordt voor mij een grote gouden regel als de kinderen in een proefwerk- of examenweek zitten. Met tegenzin en een hoop gemopper laat ik me storen en doe ik dingen waarvan ik eigenlijk vind dat ze het zelf moeten bedenken of doen. Een enkele keer mis ik echter de oproep. En dan blijkt, als ik later terugbel, dat het probleem is opgelost. De urgentie is als een dauwdruppel op een blad bij een mistige ochtend verdampt nadat de zon is opgekomen en er tijd overheen is gegaan.

‘Vragen van mijn medewerkers beantwoord ik standaard pas één of twee dagen later,’ zei een manager ooit tegen mij. Ik vond dat vreemd, gewaagd, ja, misschien zelfs onverantwoordelijk. ‘Geloof me,’ zei hij, ‘problemen die mij worden voorgelegd zijn achteraf negen van de tien keer opgelost zonder dat ik me ermee heb bemoeid.’ Door zijn woorden ben ik gaan nadenken: is het wijs om elk mailtje binnen een uur of uiterlijk een dag te beantwoorden? Is het wijs om telkens meteen op alle vragen van onze kinderen te reageren? Ongeschreven regels kunnen evolueren. Sinds mijn reactiebeleid lichtelijk is aangepast geef ik toe: slechts zelden is mijn hulp nog nodig. Nu heb ik weer een ander gevoel dat ik moet tackelen.

Jacobine van den Hoek