Column Jacobine van den Hoek: Ontdek

Een hond heb ik niet nodig als excuus. Een paar keer per week passeer ik de brug voor nieuwe ontdekkingen in het Amsterdamse bos. Waren de bladeren twee weken geleden nog groen, nu zijn ze geelbruin en bedekken ze de paddenstoelen. Dicht bij de speelweide staan drie dennenbomen. Inspelend op de tijd die komen gaat? Ik overweeg de volgende keer kerstballen mee te nemen, maar verwerp het idee. Laat ik het bos niet vervuilen. Het mos op boomstammen is groener dan ooit. Bij een trap van paddenstoelen blijf ik staan. Hoe is het mogelijk dat de natuur de hoeden zo gelijkmatig laat groeien? Ik stap verder op het tapijt van herfstbladeren. Aan de voet van boomstammen vormen ze hoopjes als beschermingswanden voor boombewoners. Behalve bij één boom. Daar ligt geen enkel blaadje bij de voet. Alsof iemand met een hark een cirkel heeft schoongeveegd. Maar waarom zou iemand dat doen? Is het misschien een natuurverschijnsel? Ik wandel verder. De ene boom zit nog vol blad, de ander heeft alles laten vallen. Is het willekeur? Of is het een kwestie van kracht? En wat is wijsheid, denk ik dan. Is het handig om in deze tijd nog groen aan je takken te hebben hangen? Of moet je alles laten vallen voordat de vrieskou energie van je vergt?

Inmiddels weet ik dat de natuur nooit zomaar iets doet. Werkelijk alles heeft een functie: van rotting tot bloei. Alles helpt om de ‘Circle of Life’ eeuwig door te laten draaien, cirkelend als een lemniscaat. Natuurlijk oefenen mensen sinds jaar en dag invloed uit. Hun acties zijn soms tegennatuurlijk. Die mensen én gebeurtenissen zijn er altijd geweest en ze zullen er altijd zijn. Maar de natuur zal zich weerbaar gedragen. Landschap, gewoontes, vormen, geuren en kleuren; alles past zich aan zodat er geprofiteerd kan worden van de overvloed die de natuur ook geeft.

Van de overvloed aan schoonheid maak ik ook deze keer weer gratis en voor niets gebruik. In het bos laad ik op en kom ik tot rust. Gedachten als dwingelandjes en als slaapverjagers vervliegen in de natuur tot een deken van mist boven het gras. Telkens is er bewondering, verwondering en soms een analyse. Lang niet alles is verklaarbaar. Soms komt dat door onwetendheid, soms doordat het simpelweg onverklaarbaar is. En juist dat koester ik. Want hoe zou het zijn als er niets meer te ontdekken valt?