Column Jacobine van den Hoek: Onvoorwaardelijk

De termijn is verlengd, de komende zes jaar is onze burgemeester weer de burgervader van Amstelveen. Hij waakt als een zorgzame leider en beschermer van de gemeenschap. Van een afstand zie ik hoe ‘onze’ Tjapko Poppens zich ontwikkelt tot een graag geziene, vriendelijke en empathische leider. Maar ook zie ik hem regelmatig als mens, samen met zijn vrouw of kinderen. Burgervader. Ik hou van dat woord. Een vader behoort onvoorwaardelijk van zijn kroost te houden.

Voor mijn kinderen voel ik onvoorwaardelijke liefde, hoor je vaak. Onvoorwaardelijk. Ook zo’n mooi woord, én makkelijk uitgesproken. Al jaren beweer ik onze kroost onvoorwaardelijk lief te hebben. Ik doe alles voor ze, vecht voor ze en volg ze op de voet. Toch? Onvoorwaardelijk betekent dat je niets terugverwacht of verlangt. Maar is dat wel zo? Verlang ik geen liefde, aandacht of respect van ze? Verwacht ik geen verantwoordelijk gedrag en (school)discipline? Strijk ik alles met de mantel der liefde glad? Hou ik onvoorwaardelijk van ze, wat ze mij of een ander ook aandoen? En vooral het woordje ‘mij’ intrigeert me daarbij. Wees eens eerlijk, zei ik laatst streng naar mezelf, heb ik werkelijk geen verwachting? Lukt het mij als ouder om ze alles te geven, zonder dat ik er iets voor terug wil nemen of ontvangen?

Het is jammer dat ik pas na mijn vijftigste het leven beter begrijp. Waarom krijgen we als kind wél les in rekenen en lezen, maar wordt er behalve seksuele voorlichting (een technisch verhaal) nooit onderwezen over de rechten en plichten van kind en ouder? Pas op de lagere school kwam ik af en toe in gezinnen waar het er anders aan toeging dan bij ons. En zelfs toen dacht ik dat mijn gezin de ‘norm’ was en het er bij de anderen ‘vreemd’ aan toeging. Waarom leren we niet dat er geen echte norm is, maar dat het om de basis gaat: een kind heb je om van te houden, niet om je eigen tekortkomingen recht te trekken. Met die tekortkomingen ga je lekker zelf aan de slag.

Het zal de leeftijd zijn; steeds meer mensen om me heen beseffen dat veel emoties vaak een gevolg zijn van onderdrukte frustraties en trauma’s. En steeds vaker zie ik ouders onvoorwaardelijk van hun kind houden; ze zien ze, laten los, corrigeren op rustige toon en omarmen wanneer nodig. Daarom kijk ik met vertrouwen en hoop naar de toekomst. Naar Amstelveen.

Jacobine van den Hoek