Column Jacobine van den Hoek: Prestatiedruk

Nog éen keer kijkt ze naar haar briefje. Alles wat ze moeilijk vindt staat erop. Wiskunde moet je begrijpen, zeggen ze. Nou, ze begrijpt er werkelijk niets van, ze doet wat de formules haar vertellen te doen, ze heeft ze uit haar hoofd geleerd. Een paar staan er op haar arm. De bel! Hemel! Nog enkele minuten! Ze grijpt naar haar maag. Wat gebeurt er daarbinnen? Veel heeft ze vanmorgen niet gegeten, ze kreeg niets weg. Maar haar moeder dwong de cornflakes op. ‘Je moet eten,’ vond ze. ‘Anders werken de hersens niet goed.’ Moeder veegde een lok haar weg en keek bezorgd. Snel wendde ze zich van haar af. ‘Heb je wel goed geslapen?’ vroeg moeder daarna. ‘Ja,’ zei ze. Ze loog. Urenlang heeft ze in het donker naar het plafond gestaard waar rijen onvoldoendes voorbijkwamen. En de teleurgestelde gezichten van haar ouders.

Haar ouders vertellen nu wél trots op welke school ze zit. Dat was anders toen ze werd uitgeloot en ze naar Panta Rhei moest. Ze vloekte toen, net als zij deden. Maar de school viel haar reuze mee. Ze kreeg vrienden, behaalde goede resultaten en ze voelde zich er thuis. Haar moeder had echter in haar hoofd dat ze naar het Hermann Wesselink College moest. ‘Dat is de beste school van Amstelveen. Het beste voor jou’ Haar bezwaren wuifde ze weg als een irritante vlieg. En nu zit ze op het HWC. En, ze geeft toe, het gezicht van vader verstrakt minder wanneer hij in aanwezigheid van vrienden toegeeft dat ze het vmbo doet. Maar van het gekwebbel van haar moeder krijgt ze nog steeds last van haar maag: ‘Ze is eigenlijk hoogbegaafd, weet je, maar door het basisschooladvies moest mijn dochter naar het vmbo. Belachelijk! Het gaat ze puur om het geld. Het schoolsysteem werkt niet!’ Meestal sloop ze weg als moeder kletste. In die tijd was het toilet haar beste vriend; daar kwam ze tot rust.

Rustig blijven, het is maar een examen. Ze zegt het wel tien keer tegen zichzelf. Tevergeefs. Ze rent naar het toilet, gooit de deur open en cornflakes, melk en maagzuur spreiden zich over de vloer. Hijgend en huilend hangt ze tegen de muur. De bel. Het is tijd. De examens beginnen. Haar ademhaling versnelt wanneer ze plaatsneemt in de examenzaal. ‘Gaat het?’ vraagt de rector. Een laatste snik ontsnapt haar. Dan knikt ze dankbaar en begint.

Jacobine van den Hoek