Column Jacobine van den Hoek: Thuis

Met een warme muts op mijn hoofd, een sjaal om mijn hals, fiets ik op mijn HollandBikes door Parijs. Via mijn oortjes wordt verteld welke afslag ik moet nemen. Door de technologie van Google Maps is de wereldstad overzichtelijk en is alles binnen fietsbereik. Ik voel me een koningin op mijn ijzeren ros. Een madame. 

Bij Place de la Concorde stop ik. Op het voormalige Place de la Révolution stond tijdens de Franse Revolutie de guillotine. Hoofden werden door de gendarmerie in koele bloeden afgehakt. Bij de ingang van Hôtel de Crillonkijkt een chique portier langs me heen. Met mijn huurfiets aan de hand acht hij mij geen potentiële klant. Ik zet mijn fiets vast aan een hek naast het imposante hotelgebouw en wandel langs een obelisk naar het park. De zon schijnt. Als een echte Parijzenaar pak ik een boek uit mijn rugzak, neem plaats op een stoel naast een vijver en begin te lezen. Als een wolk de zon verspert stap ik op. 

Bij het hotel frons ik mijn voorhoofd. Waarom staan er nu hekken? En waarom zijn er zoveel gendarmes? Geschokt staar ik naar de plek waar mijn fiets stond. Een brede gendarme stapt op me af. Zijn wapen bungelt aan een broekriem. ‘Mon vélo,’ stamel ik. Ik wijs naar de plek waar mijn fiets stond. ‘HollandBikes?’ Ik knik. Even later wordt mijn huurfiets uit een militair busje getild. Het slot is doorgeknipt. Verbouwereerd ervaar ik het militaire machtsvertoon. ‘You’re not allowed to park in front of an US embassy, madame’ is de reden. ‘It’s a hotel?’ Een discussie is zinloos. Mijn fiets is kapot. Weg hier, denk ik dan. 

Mijn fiets lever ik in, en in een wirwar van metrolijnen zoek ik uit hoe ik bij mijn appartement kom. Ook de volgende dag loopt anders. Door het slechte weer rijden er geen treinen, telefoonlijnen zijn overbezet en digitale informatie is schaars.

Om half vier ’s nachts rijden mijn man en ik Amstelveen in. Het heeft hem ruim elf uur gekost om mij uit Parijs te halen. In Amstelveen herken ik straten, bomen en ons huis. Bij binnenkomst snuif ik de geur op. Onze geur. De geur van geluk en van thuis. In de schuur staat mijn fiets geduldig op mij te wachten. Met slot. Hier in Amstelveen knipt de politie geen sloten door, hier ben ik geen madame, maar gewoon Jacobine.

Roman Madame
Deze week is Jacobines derde boek Madame verschenen. Madame is het wonderlijke en op waarheid gebaseerd verhaal over Marie Grosholtz. Later werd ze bekend als de naamgever van het wassenbeeldenmusea Madame Tussauds.

Madame is hier te reserveren.

'Een fascinerend en spannend portret van een oersterke vrouw. Het verhaal boeit en inspireert tot de laatste bladzijde.' Maaike Rienks, Boekhandel Venstra