Column Jacobine van den Hoek: Verrassing

Wat een dag! Vanmorgen werd ik wakker, keek ik naar buiten en werd ik verrast door het mooiste licht dat ik me kan wensen. Boven de wit uitgeslagen daken prijkte een prachtige vurige lucht. Het silhouet van twee vogels op de hoogste takken van een boom staken donker af tegen het hemelse kunstwerk met kunstzinnige oranje vegen. Het was vrijdag, het weekend lag maagdelijk voor me.

Terug van bootcamp – de eerste sinds ik op 1 januari (stom!) een fles op mijn teen liet vallen – draai ik de sleutel in het slot. Die ligt niet meer op ons ‘geheime plek’ in de voortuin. Die plek gebruikten we ruim zestien jaar. Onze jongens zouden de sleutel verliezen, ze kregen die niet mee naar school. Elk vriendje wist waar de sleutel lag, net als onze kennissen, we deden er nooit geheimzinnig over. Ik ben dankbaar dat het al die jaren is goed gegaan. Jan Terlouw sprak in 2016 over het touwtje bij de brievenbus waarmee mensen de deur openden. ‘Dat gebeurt niet meer,’ stelde hij. ‘We hebben geen vertrouwen meer in elkaar.’ In die tijd gebruikten wij eigenwijs en eigengereid ons ‘geheim plekje’. Jarenlang lag de sleutel open en bloot, in weer en wind, voor het grijpen. Er werd ingebroken bij huizen om ons heen, de politie waarschuwde burgers, ze kwamen zelfs langs onze deur: ‘U moet uw huis beter beveiligen.’ Ruim tien jaar nadat Nederland droevig constateerde dat niemand elkaar meer vertrouwde en de sociale cohesie dramatisch aan het afnemen was, moet ik concluderen dat ik het tegengestelde heb ervaren. Ik geef toe, ik schrijf dit pas, nu onze jongens oud genoeg zijn en (eindelijk) een eigen sleutel hebben. Maar toch, mijn vertrouwen is groter dan ooit.

Er wordt geklaagd over individualisering, terwijl ik juist vind dat mensen elkaar steeds meer opzoeken en elkaar iets gunnen. Zie ik dát wat ik wil zien? Wiens waarheid is waar? Wat de waarheid ook is, ik ben dankbaar voor de goedheid van de mensen die ons jarenlang hebben omringd. We hebben ons veilig gevoeld.

Voordat ik naar binnen stap draai ik me nog een keer naar de lucht. De rozenstruik bloeit nog niet, maar de witte viooltjes hebben de winter overleefd. De wonderlijke gele chrysant naast de deur kocht ik twee jaar geleden als een eenjarige plant en toch bloeit hij ook dit jaar, zelf in februari, nog steeds. Het leven zit vol verrassingen.

Jacobine van den Hoek