Column Jacobine van den Hoek: Wat is er aan de hand

‘Dat was een overtreding!’ Snuivend beent een ouder naar de scheidsrechter. De spelers volgen hem op de voet. De scheids, een ingevlogen welwillende ouder, zet zijn voeten stevig op de grond en kijkt de ouder aan. Hij weet: zodra hij enige twijfel toont is hij verloren. Maar zijn standvastigheid werpt niet meteen vruchten af. Eén voetballer spuugt, hij is een jaar of zestien en heeft zijn mond nog niet gehouden – het ene scheldwoord na het andere volgt elkaar op. Zijn speeksel vliegt door de lucht, luchtbelletjes ploppen terwijl het vocht een platte schijf vormt. Het gaat recht op de wang af en de klodder kletst kapot naast de neus van de vrijwillige scheids. Die veegt het verbaasd weg. Dit had hij niet zien aankomen.

Tot onze vreugde sporten onze puberjongens nog. Alle drie voetballen ze. Sinds jaar en dag is mijn man actief bij Sporting Martinus als het gaat om vrijwilligerswerk en aanmoediging langs de lijn. Ik geef toe dat ik een mooi-weer-supporter ben. Het liefst volg ik de bal zonder jas, met mijn gezicht in de zon. En als het pauze is ben ik de eerste die op zoek gaat naar thee of koffie. Intussen maak ik een praatje met een ouder, herken ik me in hun puberverhalen, wat mij altijd een gevoel van opluchting geeft. Gelukkig. Het is bijna overal hetzelfde.

Maar steeds vaak worden de onschuldige praatjes overschaduwd door incidenten op het veld. Zo vertelde onze oudste, hij speelt in een studententeam in Utrecht, dat het soms lijkt alsof de spelers vooraf een lijntje coke hebben gesnoven. De lontjes zijn kort. Er is werkelijk weinig nodig om de op de loer liggende agressie aan te wakkeren.

Wat is er aan de hand? Wat hangt er in de lucht? Hoe kunnen we ons kroost weer tot bedaren brengen? Hoe komt het dat ze zijn vergeten dat voetbal een spelletje is? Iets voor vermaak en ontspanning. Zijn het profvoetballers die hen een verkeerd voorbeeld hebben gegeven of de continue stroom aan informatie via hun mobiel, waardoor de jonge hersens geen moment rust krijgen? En kunnen we het tij keren?

Ik zou willen dat ik direct een oplossing kon bieden. Maar helaas. Het enige wat ik kan doen is mijn normen en waarden zo goed mogelijk overbrengen aan mijn kinderen en hopen dat ze het niet wegwuiven. Hopelijk zijn mijn woorden en daden voldoende overtuigend.

Jacobine Columns https://www.jacobinevandenhoek...