Ik wil je stem horen

Op een ochtend werd ik wakker. Ik zag een prachtige wereld om mij heen en wist: Het wordt een mooie dag vandaag, de zon schijnt, de lucht is blauw, de vogeltjes zingen en de natuur staat in bloei. Ik ga genieten van mijn dag, ik ga hem proeven, ruiken, horen en voelen. Dit is mijn wereld en dit is mijn dag. Wat een geluk heb ik! Toen hoorde ik het geluid van mijn smartphone en pakte hem op. Tot mijn verbazing sprak die tegen mij en zei: Wat kraam jij nu voor onzin uit. Jouw wereld is online! Je moet je mail nog beantwoorden, Facebook bijwerken en je app-berichtjes lezen. Je moet kennis vergaren, nieuwsberichten lezen, filmpjes kijken en gamen, anders hoor je er niet bij, hoor. Je moet werken aan je status, anders kun je niet gelukkig worden, hoor.

Mijn buurvrouw (81) en ik (73) bespraken de appjes van onze kleinkinderen. Online-wereld en lichaamstaal? Het valt ons oma’s (want er zijn er meerdere in onze buurt) op, dat de stille stem in ons wijst op interactief en creatief contact van hart tot hart. Het ontmoeten in de persoonlijke sfeer, door samen in situaties van gedachten te wisselen, te bidden voor elkaar: het vraagt tijd, dat wel. Die stille stem, dat gevoel in je, roept je positief wakker. Hoe kijk ik de wereld aan als ik opsta? Met de wil tot samenleven of vooral gericht op zintuiglijke bevrediging? Ga ik de kans aan om vreugde te vinden door aanraking van de zin van het leven, of voel ik dat niet? Verlang je naar ontspanning door afleiding, door internet, door drank, drugs, noem maar op? Of focus je op de taken van de dag die op je wachten, in de samenleving, vanuit zelfvertrouwen?

Deze buurvrouw zei keer op keer tot haar jongvolwassen kleindochter: “Ik wil je stem horen in plaats van je app openen!”  Ze wilde praten met haar. Want, beoogt zij, in de stem hoor je elkaars gemoedstoestand en voel je elkaar meer aan! Kleine en grote problemen worden niet verzwegen, en juist in vertrouwen gedeeld. Hoe mooi, toch?

Zie de mens, zie de jeugd, zie de familie, zie het hart! Wat fijn dat de oproep van buurvrouw werd verstaan door haar kleindochter in de loop der tijd. Oma’s behoefte landde in het besef en werd door kleindochter begrepen: ze snapte oma. Er wordt nu gebeld. Dat is gezellig en leerzaam. Vragen worden gesteld. Het contact is dieper.

Andere oma-buurvrouwen bekrachtigden dit inzicht. Een ontspannen relatie in de persoonlijke wereld vraagt om geduld, openheid en nieuwsgierig zijn naar elkaar. Hoe gaat het met je, oma? Hoe gaat het met je, kind? Op school, op het werk, in de buurt, met jou/u? Persoonlijk ontmoeten dichtbij en dierbaar, van hart tot hart … De buurvrouwen en ik geven niet op!

Alhoewel, één oplettende kleindochter van zo’n oma merkt op: “Mijn oma is echt doof. En sinds we appen, kunnen we duidelijker uitleggen wat we bedoelen aan elkaar. Met heldere woordkeus … Dat is bij ons wel heel top.” Dat is ook waar natuurlijk!