Column Jacobine van den Hoek: Weerbarstig

Enthousiast open ik de gordijnen. Ik verwacht een strakblauwe lucht, maar zie tot mijn verbazing een dik wolkendek. Gisteren werden er enthousiaste berichten in de Sunday-app gestuurd; een whatsappgroep met medewerkers van het restaurant waar ik nu wekelijks twee dagen werk. Het zou warm worden. Tweeëntwintig graden! Ik reageerde met een bericht waarin jolige mensen in een Hawaïblouse dansen. Ik zag mezelf al werken op een vol terras, mensen genoten van de laatste zonnestralen. De werkelijkheid is soms weerbarstig, dat blijkt.

Ondanks dat het vooruitzicht minder rooskleurig is dan ik had gedacht, trek ik toch mijn bloemenblouse uit de kast. Mijn gemoedstoestand is altijd af te lezen aan mijn kledingkeuze. Gisteren droeg ik een zwarte broek met een (erg leuk, dat wel) grijs-zwartgestreept truitje. Lange mouwen. Hoge col. Ik had me niet opgemaakt en zat vrijwel de hele dag achter mijn bureau, druk aan het werk. In de pauze gunde ik mezelf een wandeling en bezocht ik mijn favoriete dierenwinkel, Van Noord’s. Of ze iets hadden voor onze poes Dessy? Al twee dagen braakte ze elk brokje uit. Met vers vlees of vis hoefde ik niet aan te komen, dat heeft ze nooit gegeten. Ik wilde haar verwennen, maar wist niet precies hoe. Ze gaven me poezenpudding en een bakje met ‘recovery food’. Weer thuis gaf ik het haar en tot mijn vreugde likte ze het op zonder erna te braken. Het was alsof de zon doorbrak, mijn dag was weer goed.

Noem het bijgeloof, noem het neuro-linguïstisch programmeren, noem het zoals je wilt. Wanneer ik me bewust richt op dat waar ik blij van word, voel ik me beter en sterker. En dus steek ik mijn mouwen in mijn bloemenblouse, bepoeder ik mijn gezicht en creëer ik blozende, vrolijke wangen op mijn jukbeenderen. Ik trek mijn mond in een glimlach en zie tevreden dat mijn ogen vrolijk samenknijpen. Opgemaakt en wel duik ik nog even achter de computer, typ een column voor de komende week en rek me daarna tevreden uit. Voordat ik naar mijn werk ga, geef ik Dessy eten en een knuffel. Ze is weer opgeknapt. Gisteren dolde ze door de kamer met onze jongste zoon alsof hij haar met een trektol had aangezwengeld. Ik trek mijn jas aan. Het is fris, de hemel is bedekt met een wattendeken tot aan de horizon. De werkelijkheid blijft weerbarstig, maar buigzaam met goede wil.

Jacobine van den Hoek